پیشبرد نوآوری در بخش دولتی: همسو کردن اقدامات نوآورانه با اهداف سیاسی
چکیده
از بررسی نوآوري در بخش دولتی و مصاحبه‌های آزمون شناختي با مدیران بخش دولتی، شواهد كافي به دست آمده است که امکان ایجاد چارچوبی برای سنجش نوآوری در بخش دولتی را فراهم می‌سازد. با اينكه بسیاری از سؤالات مطرح شده در کتابچه راهنمای اسلو برای اندازه گیری نوآوری در بخش خصوصی را می‌توان با برخی اصلاحات و تغییرات برای بخش دولتی هم بکار برد، اما بررسی نوآوری در بخشهای دولتی باید در راستای سیاست باشد که این مسئله خود نیاز به جمع آوری اطلاعات بیشتر دارد. سیاست حمایت از نوآوری در بخش دولتی به داده‌هایی از قبیل اینکه چگونه سازمان‌های بخش دولتی نوآوری می‌کنند و چگونه رویکرد مدیریت خلاقانه استراتژیک می‌تواند بر توسعه نوآوری‌های متعدد تأثیر بگذارد. هر دو مساله نیازمند بررسی نوآوری‌ها هستند تا عمیقاً درون فرآیندها و استراتژی‌های نوآورانه که توسط مدیران بخش دولتی استفاده می‌شوند را مورد کاوش قرار دهند. پیاده سازی سنجش چارچوب پیشنهادی در این مقاله، فرصت‌هایی را برای یک برنامه تحقیقاتی جدید در خصوص سیاست گذاری نوآوری در بخش دولتی فراهم خواهد کرد.
1. مقدمه
بخش دولتی از حکومت دولتی (مدیر دولتی نهادهای دولتی در تمام سطوح حکومتی، سازمان‌های نظارتی و نهادهای حکومتی که خدماتی از قبیل آموزش، بهداشت، امنیت و غیره ارائه می‌دهند) و شرکتهای دولتی تشکیل شده است (سیستم ملی حساب‌ها(SNA) ، 2008، فصل 22). در کشورهای پردرآمد بخش دولتی بین 20 تا 30 درصد تولید ناخالص داخلی، و بالاترین میزان سهام مشاهده شده در اسکاندیناوی را به خود اختصاص می‌دهد. این میزان، بسیار بیشتر از سهم بخش صنعتی در تولید ناخالص داخلی است؛ سهم بخش صنعتی در بسیاری از کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه از قبیل استرالیا، کانادا، انگلستان، و ایالات متحده کمتر از 10 درصد می‌باشد.
با توجه به ارزش اقتصادی بخش دولتی، علاقه به سیاست‌های تشویقی برای نوآوری در بخش دولتی جهت بهبود بهره وری و بازده استفاده از منابع، کیفیت خدمات دولتی و مدنظر قرار دادن طیف وسیعی از چالش‌های اجتماعی، از جمله تغییرات اقلیمی، مصائب و سختی‌های جمعیتی، ازدحام شهری و نابرابری اجتماعی و اقتصادی، رو به افزایش می‌باشد (تورفینگ و انسل، 2017). به تقلید از سبک معمول و رایج در ادبیات مدیریتی، ما عبارت "بخش دولتی" را به سازمان‌های حکومت دولتی محدود می‌کنیم و شرکتهای دولتی را از این مقوله مستثنی می‌سازیم.
Abstract
There is sufficient evidence, drawn from surveys of innovation in the public sector and cognitive testing interviews with public sector managers, to develop a framework for measuring public sector innovation. Although many questions that are covered in the Oslo Manual guidelines for measuring innovation in the private sector can be applied with some modifications to the public sector, public sector innovation surveys need to meet policy needs that require collecting additional types of data. Policy to support public sector innovation requires data on how public sector organizations innovate and how a strategic management approach to innovation can influence the types of innovations that are developed. Both issues require innovations surveys to delve deeply into the innovation processes and strategies that are used by public sector managers. Implementation of the measurement framework proposed in this paper would open up opportunities for a new, policy-relevant research program on public sector innovation.
1. Introduction
The public sector consists of general government (public administration entities at all levels of government, regulatory agencies, and government entities that provide services such as education, health, security, etc.) and publicly-owned corporations (System of National Accounts (SNA), 2008, chapter 22). In high-income countries the public sector contributes to between 20% and 30% of GDP, with the highest shares observed in Scandinavia.1 This is considerably more than the share of manufacturing in GDP, which is less than 10% in many OECD countries, including Australia, Canada, the United Kingdom, and the United States.
Given its economic weight, there is growing policy interest in how to encourage innovation in the public sector to improve the efficiency in how resources are used, the quality of public services, and address a diverse range of societal challenges, including climate change, demographic pressures, urban congestion and social and economic inequality (Torfing and Ansell, 2017). Following common practice in the management literature, we limit the term ‘public sector’ to general government organizations and exclude publicly-owned corporations.
چکیده
1. مقدمه
2. پیشینه سنجش نوآوری در بخش دولتی
3. اجرای دستورالعمل‌های کتابچه راهنمای اسلو در بخش دولتی
3-1 تعاریف نوآوری
3-2 ارتباط مضامین کتابچه اسلو با نوآوری در بخش دولتی
4. چارچوب سنجش برای تأمین الزامات سیاسی بخش دولتی
4-1 حکومت و نوآوری
4-2 منابع ایده‌های خلاقانه
4-3 فرهنگ نوآوری
4-4 توانمندی‌ها و ابزارها
4-5 اهداف، نتایج، محرک‌ها و موانع
4-6 جمع آوری اطلاعات مربوط به نوآوری‌های واحد و منفرد
5. نتیجه گیری
منابع
Abstract
1. Introduction
2. History of measuring innovation in the public sector
3. Applying the Oslo manual guidelines to the public sector
3.1. Definitions of innovation
3.2. Relevance of Oslo manual themes to public sector innovation
4. A measurement framework for addressing public policy needs
4.1. Governance and innovation
4.2. Sources of the ideas for innovations
4.3. Innovation culture
4.4. Capabilities and tools
4.5. Objectives, outcomes, drivers and obstacles
4.6. Collecting innovation data for single innovations
5. Conclusions
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه