یادگیری حرکتی یک تکلیف تعادلی پویا: تاثیر قدرت اندام تحتانی و تمرین تعادلی قبلی
چکیده
اهداف: ما می خواستیم بررسی کنیم که آیا تأثیر "آموزش یادگیری" که در یادگیری تکالیف دیداری-حرکتی مشاهده شده است، در هنگام یادگیری یک تکلیف تعادلی نیز وجود دارد، یعنی اینکه آیا میزان یادگیری یک تکلیف تعادلی با تمرین قبلی تکالیف مشابه تعادلی بهبود می یابد یا خیر.
طراحی: مرکز تکی، گروه موازی، بررسی آموزش کنترل شده.
روش کار: 32 فرد سالم به یک گروه شاهد و یک گروه آموزشی تقسیم شدند. تمرین گروه آموزشی شامل 90 آزمایش از سه فعالیت تعادلی بود. چهل و هشت ساعت پس از تمرین، طی زمان انجام یک تکلیف تعادلی جدید (90 آزمایش)، کارایی در هر دو گروه ثبت و 24 ساعت بعد، حفظ آن اندازه گیری شد (10 آزمایش).
نتایج: تجزيه و تحليل آماری مدل هاي مختلط نشان داد كه ميزان يادگيري هر دو مرحله ی اکتساب و نگهداري تحت تاثیر 90 آزمون قبلي تمريني كه توسط گروه آموزشي انجام شده بود، قرار نگرفت. با این حال، شرکت-کنندگان با قدرت بالا در اندام تحتانی عملکرد بالاتری نسبت به شرکت کنندگان با قدرت کم داشتند، که می تواند تاحدی با میزان یادگیری بالاتر مشاهده شده در مرحله اکتساب برای شرکت کنندگان با قدرت بالا توضیح داده شود.
نتيجه گيري: بر خلاف تکالیف دیداری-حرکتی يا ادراكي، اثر «آموزش يادگيري» بر تکالیف تعادلی مشاهده نشد. همبستگی بین میزان یادگیری و قدرت اندام تحتانی نشان می دهد که یادگیری حرکتی تکالیف تعادلی پویا ممکن است به توانایی جسمی برای اجرای حرکت صحیح بستگی داشته باشد. بنابراین، یک برنامه آمادگی قدرتمند قبلی با تاکید بر قدرت اندام تحتانی باید در طراحی یک تمرین تعادلی، به ویژه برای پیشگیری از سقوط در نظر گرفته شود.
1 مقدمه
تمرینات تعادلی کوتاه مدت باعث بهبود کارایی خاص تکلیف شده (1-3) و در نتیجه تعادل باید بیشتر به عنوان مجموع مهارت های خاص تکلیف در نظر گرفته شود تا یک توانایی عمومی (2). بنابراین، در مورد پیشگیری از سقوط، که یک مسئله مرتبط با سلامتی است (4،5)، بیمار باید تا حد امکان تکالیف تعادلی زیادی را یاد بگیرد و حداکثر تا حد امکان به حوادث افتادن در زندگی واقعی نزدیک شود (2). اجرای این توصیه نیازمند بهینه سازی یادگیری تکالیف تعادلی، به ویژه در زمینه توانبخشی بالینی است که در آن زمان محدودی برای تمرین وجود دارد. میزان یادگیری یک تکلیف جدید حرکتی را می توان با تجربه یادگیری قبلی تکالیف نسبتا مشابه بهبود بخشید. این پدیده "آموزش یادگیری" نامیده می شود (7).
Abstract
Objectives We wanted to verify if the “learning to learn” effect observed in the learning of visuomotor tasks is also present when learning a balance task, i.e., whether the learning rate of a balance task is improved by prior practice of similar balance tasks.
Design Single centre, parallel group, controlled training study.
Methods 32 young healthy participants were divided into a control and a training group. The training group’s practice consisted of 90 trials of three balance tasks. Forty-eight hours after the training, we recorded performance during the acquisition (90 trials) of a novel balance task in both groups, and 24 h thereafter we measured its retention (10 trials).
Results Mixed models statistical analysis showed that the learning rate of both the acquisition and the retention phase was not influenced by the 90 prior practice trials performed by the training group. However, participants with high lower limb power had a higher balance performance than participants with low power, which can be partly explained by the higher learning rate observed during the acquisition phase for participants with high power.
Conclusions Contrary to visuomotor or perceptual tasks, we did not find a “learning to learn” effect for balance tasks. The correlation between learning rate and lower limb power suggests that motor learning of dynamic balance tasks may depend on the physical capability to execute the correct movement. Thus, a prior strength and conditioning program with emphasis on lower limb power should be considered when designing a balance training, especially in fall prevention.
1. Introduction
Short-term balance training induces task-specific performance improvement,1–3 and consequently balance should be seen more as a sum of task-specific skills than a general ability.2 Therefore, in regard to fall prevention, which is a major health and resource issue,4,5 patients should learn as many balance tasks as possible, and as close as possible to real-life fall contexts.2 The implementation of this recommendation requires optimization of balance task learning, especially in the setting of clinical rehabilitation where there is limited time to practice. The learning rate of a novel motor task can be improved with previous learning experience of relatively similar tasks.6 This phenomenon has been termed “learning to learn”.7
چکیده
1 مقدمه
2 روش ها
3 نتایج
4 بحث
5 نتیجه گیری
Abstract
1. Introduction
2. Methods
3. Results
4. Discussion
5. Conclusion
- اصل مقاله انگلیسی با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه