رابطه همزیستی یا نه؟ درک انعطاف پذیری و مدیریت بحران در گردشگری
چکیده
این نظریه به جای بررسی مدیریت بحران در مطالعات گردشگری در مورد لزوم تغییر جهت پژوهشگران بر انعطاف-پذیری استدلال می کند. در حالی که این دو مفهوم به طور ذاتی با یکدیگر در ارتباط هستند، مطالعات موجود دوّمی را بر اوّلی مقدّم می دانند. همچنین، تمرکز جدّی بر بلایای طبیعی به عنوان پس زمینۀ پژوهش های انعطاف-پذیری در گردشگری برجسته شده است. من استدلال می کنم که تغییرات سریع و آهسته که بر سیستم گردشگری و مسائل مفهومی تأثیر می گذارند باید با توجّه به مفاهیمی مانند انعطاف پذیری مقصد مورد مطالعه قرار بگیرند. چندین شکاف در ادبیات گردشگری را در مورد انعطاف پذیری برجسته کرده و راه هایی را برای پژوهش های بیشتر ارائه می دهم. به ویژه، بر لزوم پژوهش دربارۀ انعطاف پذیری مقصد، انعطاف پذیری روانشناختی، انعطاف پذیری کارکنان و انعطاف پذیری سازمانی تاکید شده است.
افزایش بی سابقه در شمار بلایای طبیعی و بحران های مؤثّر بر صنعت گردشگری در سراسر جهان، اهمیّت ساختار انعطاف پذیری را در صنعت گردشگری مطرح کرده است. در حالی که پژوهشگران گردشگری توجه بسیاری به مدیریت بحران معطوف می دارند، شاید اینک زمان مناسبی باشد تا رابطۀ بین مدیریت بحران و بلایای طبیعی، و انعطاف پذیری را زیر سؤال ببریم. به طور ذاتی بحران ها متفاوت از بلایای طبیعی هستند دوّمی بر وضعیتی دلالت می کند که در آن تلفات جانی شدید و آسیب های طولانی مدت به جامعه وارد می شود (Boin & McConnell, 2007; Hall, 2010). به این ترتیب، مقیاس یک رویداد، ویژگی آن، و آسیب پذیری یک سیستم پیش از رویداد موضوعات مهمی هستند که در مطالعات گردشگری باید در خط مقدم هر گونه انعطاف-پذیری یا تفکر مدیریت بحران باقی بمانند. پژوهشگران تمایل دارند مدیریت بحران را به عنوان یک فرایند جامع شامل پیشگیری، برنامه ریزی، واکنش، بهبودی و آموزش مورد بررسی قرار دهند. این مراحل ایستا و مشخصاً به طور ضمنی قابل شناسایی نیستند (Boin & McConnell, 2007).
Abstract
This opinion piece argues the need for researchers to shift to resilience rather than crisis management research in tourism studies. While the two concepts are inherently linked, existing studies prioritize the latter rather than the former. Also, a strong focus on disasters as the backdrop for resilience research in tourism is highlighted. I argue that both fast and slow paced changes that impact the tourism system and conceptual issues with respect to concepts such as destination resilience must be studied. I highlight several gaps in the tourism literature on resilience and offer avenues for further research. Specifically, the need for research on destination resilience, psychological resilience, employee resilience and organizational resilience is emphasized.
The unprecedented rise in the number of disasters and crises affecting the tourism industry worldwide has brought forth the importance of resilience building in the tourism industry. While tourism researchers are devoting much attention to crisis management, it is perhaps now the opportune time to question the relationship between crisis and disaster management, and resilience. Inherently crises are different from disasters with the latter implying a situation where there is severe loss of life and long-term damage to the society (Boin & McConnell, 2007; Hall, 2010). As such, the scale of an event, its character, and the vulnerability of a system prior to an event are important issues that must remain at the forefront of any resilience or crisis management thinking in tourism studies. There is a tendency for researchers to view crisis management as a holistic process involving prevention, planning, response, recovery and learning. These phases are not static and clearly identifiable as implied (Boin & McConnell, 2007).
- اصل مقاله انگلیسی با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه