چکیده
ری کاواکوبو موسس برند کم د گغسن (Comme des Garcons) در دنیای مدی که شهرت طراح و اعتیاد به برند اساس آن را تشکیل می دهد، یک شخص غیر عادی محسوب می شود. او کاملا پنهان کار و مرموز است و به ندرت با افراد مصاحبه می کند؛ در عوض از اشخاصی که می خواهند کارش را درک کنند، می خواهد که به خود لباس ها نگاه کنند. بنابراین، وقتی او یک "بیانیه ی خلاقانه" را منتشر کرد که شامل ارزیابیِ مجموعه ی بهار/ تابستان 2014 کم د گغسن بود، مخاطبان بسیار تحت تأثیر قرار گرفتند. کاواکوبو در بیانیه ادعا می کند که "اهداف مربوط به 'لباس'" را نقض کرده و قطعا مجموعه ی مربوطه، یعنی نساختن لباس (بهار/ تابستان 2014)، درجه ای جدید از انتزاع را در فهرست نمایش های او ارائه داده؛ این انتزاع در کارهای بعدی او افزایش یافت. نویسنده در این مقاله بررسی آثار کاواکوبو به عنوان هنر، ضدّ مد و سرپیچی از مد را کنار گذاشته و به بررسی خود بیانیه به عنوان یکی از "کارهای" کاواکوبو می پردازد. نویسنده موارد ظاهری و آشکار این بیانیه را کنار می زند تا اساس و پایه ی آن آشکار شود؛ او "روش شکل گیری" بیانیه ی مذکور را در طول تاریخ بیانیه های مد بررسی می کند و کار کاواکوبو را با بیانیه های هنرمندان فوتوریست، گیاکوما بالا (Giacomma Balla) و ولت (Volt) مقایسه می نماید. بعد از آن نویسنده به بررسی خود لباس ها می پردازد. او استدلال می کند که کاواکوبو در فرآیند نقض اهداف مربوط به لباس ها، آن چه را که ما بدون فکر کردن می پذیریم، مورد تردید قرار می دهد؛ آن چه را که لباس ها بر آن دلالت می کنند، تغییر می دهد و عملکرد عادی مد را بهبود می بخشد.
کاواکوبو
ری کاواکوبو کاملا شخصی پنهان کار و مرموز است. او در دنیای مدی که قیمت بالای کالاها، شهرت طراح و اعتیاد به برند اساس و پایه ی آن را تشکیل می دهد، شخصی غیر عادی به شمار می رود؛ کاواکوبو سال ها پیش تعظیم به مخاطبان در انتهای نمایش مجموعه که عملی مرسوم به شمار می رود، را کنار گذاشت. او به ندرت با افراد مصاحبه می کند و از اشخاصی که می خواهند کار او را درک کنند، انتظار دارد که به خود لباس ها نگاه کنند. پس، زمانی که وب سایت کسب و کار تجارت (Business of Fashion) در اکتبر 2013 "بیانیه ی خلاقانه" نوشته ی موسس کم د گغسن را منتشر کرد، مخاطبان بسیار تحت تأثیر قرار گرفتند. کاواکوبو هیچ کدام از مواردی را که طراحان معمولا درباره ی فرآیند خلاقانه می گویند، نگفت. هنر، مد، تاریخ، فیلم و جهانگردی ارتباط خیلی کمی با خلق مجموعه ی بهار/ تابستان 2014 کم د گغسن، نساختن لباس ها دارند؛ "مشاهده ی مغازه های جدید، نگاه کردن به مجله های احمقانه [یا] توجه به فعالیت های مردم در خیابان" نیز نقشی در خلق این مجموعه ندارند" (Kawakubo 2013)1. چون این موارد از قبل وجود داشتند، نمی توانستند به او کمک کنند تا چیزی جدید پیدا کند. چیزی که او می خواهد، چیزی که باید منتظر آن باشد، "فرصتی است که چیزی کاملا جدید درون خودم متولد شود". کاواکوبو بیان می کند برای اینکه چنین اتفاقی رخ دهد، "من سعی کردم طوری فکر کنم، احساس کنم و ببینم که انگار در حال ساخت لباس نیستم" (Kawakubo 2013).
یادداشت ها
1. عناوین در نظر گرفته شده برای مجموعه های کم د گغسن از دستورالعمل های رمزی و معما گونه ای که کاواکوبو به روزنامه نگاران داده، استخراج شده اند. پس می توانند به طور متناقض در گزارش ها و تفاسیر نمایش های طراح به کار روند. من در این مقاله، هر جا که لازم بود از عناوینی استفاده کردم که در کاتالوگ نمایشگاه ری کاواکوبو/ کم د گغسن: هنرِ در مابین لیست شده بود (Bolton 2017).
Abstract
Rei Kawakubo of Comme des Garc¸ons is an anomaly in fashion’s celebrity-designer, brand-driven world. Intensely private, she rarely gives interviews; instead she expects those wanting to understand her work to look at the clothing itself. So, when she released a “creative manifesto” that offered insight into the Comme des Garc¸ons spring/summer 2014 collection, it made an impression. In the manifesto, Kawakubo claimed to “break the idea of ‘clothes’”, and, certainly, the accompanying collection, Not Making Clothing (spring/summer 2014), represented a new degree of abstraction in the designer’s repertoire that was then amplified in following collections. Bypassing the common response to explain away Kawakubo’s work as art, anti-fashion or a refusal of fashion, in this article the author approaches the manifesto itself as one of Kawakubo’s “works”. Pulling at its threads to unravel the seams of the text, the author begins with its “making” and weaves in and out of the history of the fashion manifesto to compare Kawakubo’s work with the fashion manifestos of the Futurist artists Giacomma Balla and Volt. The author then comes back to the clothes themselves. In breaking the idea of clothes, the author argues, Kawakubo puts into doubt what we take for granted, changing what clothes signify and intensifying the normal work of fashion.
Kawakubo
Rei Kawakubo is a famously, intensely private person. An anomaly in high-end fashion’s celebrity-designer, brand-driven world, she stopped taking the customary post-collection bow on the catwalk years ago. She rarely gives interviews, expecting instead anyone who wants to understand her work to look at the clothing itself. So, in October 2013, when the high-profile website Business of Fashion published a “creative manifesto” written by the founder of Comme des Garc¸ons, it made an impression. Kawakubo did not say any of the things that designers usually say about the creative process. Art, fashion history, films and travel had as little to do with the creation of the Comme des Garc¸ons spring/ summer 2014 collection, Not Making Clothing, as “seeing new shops, looking at silly magazines [or] taking an interest in the activities of people in the street” (Kawakubo 2013).1 Because these things already existed they could not help her find something new. What she wants, what she has to wait for, is “the chance for something completely new to be born within myself”. In order for this to happen, she wrote, “I tried to think and feel and see as if I wasn’t making clothes” (Kawakubo 2013).
Notes
1. The titles applied to Comme des Garc¸ons collections are derived from the typically cryptic and riddle-like directives provided by Kawakubo to journalists and so can be inconsistently applied in reportage and commentary of the designer’s shows. In this article, where relevant, I have employed the titles as listed in the exhibition catalogue for Rei Kawakubo/Comme des Garc¸ons: Art of the In-Between (Bolton 2017).
چکیده
کاواکوبو
روش شکل گیری
بیانیه
پوشاک
مد
Abstract
Kawakubo
Making
Manifesto
Clothes
Fashion