خود مختاری مدیران، کنترل استراتژیکی، سیاست سازمانی و اثربخشی برنامه ریزی استراتژیک
چکیده
ما در این مقاله تأثیر خود مختاری مدیریتی و کنترل استراتژیکی، بر روی سیاست سازمانی را بررسی می کنیم و نشان می دهیم که کنترل استراتژیکی چطور بر اثربخشی برنامه ریزی استراتژیک تأثیر می گذارد. ما برای این منظور، مسیرهای خاصی که یک طرح تحقیق مدیریت استراتژیکی متعادل شده ممکن است طی کند را توصیف می کنیم. با اینکه سیاست سازمانی در مقالات مدیریت مورد توجه زیادی قرار گرفته است اما آزمایش مفهومی و تجربی آن در صنعت گردشگری خیلی ناقص و اندک است. ما در این مقاله توسط تحلیل داده های بدست آمده از 175 هتل 4 ستاره و 5 ستاره، این کمبود را برطرف می کنیم. این هتل ها در کشورهای انجمن همکاری خلیج (GCC) واقع هستند که ناحیه ای است که خیلی کم مورد تحقیق قرار گرفته است. یافته های ما نشان می دهد که سطوح بالایی از خود مختاری در ترکیب با سطوح پایین کنترل، با افزایش تنش های سازمانی، سبب خنثی شدن اثربخشی برنامه ریزی استراتژیک می شوند. ما با استفاده از دیدگاه های سیاسی و سازمانی، تفسیر نتایج و مفاهیم خط مشی را توضیح می دهیم. ما در این مطالعه مسیرهای تحقیقاتی جالبی را هم برای تحقیقات آینده در مورد سیاست سازمانی در صنعت گردشگری معرفی می کنیم.
1. مقدمه
مطالعات زیادی، سازمان ها را بصورت ائتلاف های سیاسی تصور کرده اند که اعضای آن اغلب دارای اهداف مختلف هستند؛ این مطالعات همچنین حضور فراگیر (حضور همزمان آنها در همه جا در یک وقت) سیاست های سازمانی و تأثیر مخرب گسترده آنها بر روی نتایج سازمانی را تأیید کرده اند (اِلبانا 2010؛ کاسمار و بارون 1999؛ کروزِر، والتر و کاردینال 2014). البته بجز چندین استثناء (بعنوان مثال بونوکور 2010؛ هانگ، یاه، و شیه 2012)، در در بسیاری از مقالات، تحقیقات تئوری و تجربی خیلی کمی بر روی سیاست های سازمانی در بخش هتلداری انجام شده است، علیرغم اینکه اهمیت آنها مدتهاست که در مقالات مدیریت اثبات شده است. هدف تحقیقات گزارش شده در این مقاله این است که توسط بررسی تأثیر دو پیشایند سیاست سازمانی (خودمختاری مدیران و کنترل استراتژیکی)، و یکی از نتایج آن (اثربخشی برنامه ریزی استراتژیکی)، به رفع این کمبود کمک کنند.
5.1. کاربردهایی برای مدیران
درک خوبی از رفتار سیاسی می تواند مانع از استفاده های زیان بخش شود، و در عوض به استفاده از آن برای افزایش منافع بلندمدت هم برای افراد و هم برای سازمان ها کمک کند. بعنوان مثال اگرچه گفته می شود که مدیران اجرایی سطح بالا باید خودمختاری بیشتری به مدیران سطح میانی بدهند چون اینکار (بعنوان مثال) به توسعه قابلیت های آنها کمک می کند، اما مدیران اجرایی سطح بالا باید اینکار را با دقت زیادی انجام دهند چون خودمختاری می تواند تأثیرات منفی احتمالی بر روی رفتارهای سازمانی دیگر (مانند سیاست سازمانی) داشته باشد. بنابراین توسعه راه های مؤثر مدیریت خودمختاری می تواند به مدیران کمک کند تا از خودمختاری خود به شیوه ای استفاده کنند که به موفقیت سازمان آنها کمک کند، نه اینکه سیاست را گسترش دهد (آلپِر، جوس وولد، و لا 2000). بعبارت دیگر، خودمختاری بدین معنا نیست که قدرت استقلال تام به مدیران داده شود، بلکه بدین معناست که مدیران در هنگام تصمیم گیری باید برای استفاده مؤثر از خودمختاری آماده باشند. بعنوان مثال مدیرانی که بر همکاری و رویکردهای سیاست مثبت و مغایرت سازنده متکی هستند (آلپر و همکارانش 2000؛ کاپوتسیس، البانا و مِلاهی 2014)، کاندیدهای خوبی برای اعطای خودمختاری خواهند بود، چون می توانند از این خودمختاری بصورت مؤثر هم برای سازمان و هم برای خود (بصورت همزمان) استفاده کنند (آلپر و همکارانش 2000).
Abstract
This article reports on the impact of managerial autonomy and strategic control on organizational politics and show how the latter influence effectiveness of strategic planning. In doing so, it outlines particular directions that a rebalanced strategic management research agenda may take. Whereas organizational politics have received sustained interest in the management literature, its conceptual and empirical examination in the tourism industry has been meagre. This study contributes to fill this gap by analyzing data from 175 four- and five-star hotels located in a less researched region, the Gulf Cooperation Council (GCC) countries. The findings indicate that high levels of autonomy combined with low levels of control negate the effectiveness of strategic planning by increasing organizational tensions. Drawing on political and organizational perspectives, an interpretation of the results and policy implications are discussed. The study also delineates interesting research avenues for further research on organizational politics in the tourism industry.
1. Introduction
A broad range of studies have conceptualized organizations as political coalitions of members with often divergent goals; and they have also attested to both the ubiquity of organizational politics and to their widespread destructive impact on organizational outcomes (Elbanna, 2010; Kacmar & Baron, 1999; Kreutzer, Walter, & Cardinal, 2014). However, with few and less related exceptions (e.g., Buonocore, 2010; Hung, Yeh, & Shih, 2012), there has been very little theoretical and empirical research on organizational politics in the hotel sector, despite its importance and its treatment for decades in the management literature. The research reported in this article aims to help to fill this gap by examining the impact of two antecedents of organizational politics (managers' autonomy and strategic control), and one of its outcomes (the effectiveness of strategic planning).
5.1. Implications for managers
A good understanding of political behavior could serve to forestall its harmful manifestations and instead use it to broaden discussion, in the best long-term interests of both people and organizations. For example, although it was argued that top executives should give middle managers more autonomy since it significantly contributes, for example, to developing their capabilities, top executives need to do so carefully because of the possible negative effect of autonomy on other organizational behaviors, such as organizational politics. Developing effective ways of managing autonomy, hence, could be useful for helping managers to take advantage of their autonomy in a way that contributes to the success of the organization rather than promoting politics (Alper, Tjosvold, & Law, 2000). In other words, autonomy is not simply giving managers the power to be self-directing; rather managers need to be prepared to effectively use autonomy when making decisions. For example, managers who rely on cooperation and the approaches of positive politics and constructive conflict (Alper et al., 2000; Kapoutsis, Elbanna, & Mellahi, 2014) would appear to be good candidates for the gift of autonomy, since it can be made to work effectively for the organization and themselves at the same time (Alper et al., 2000).
(جهت بزرگ نمایی روی عکس کلیک نمایید)
چکیده
1. مقدمه
2. تئوری و فرضیه ها
2.1. سیاست سازمانی
2.2. خودمختاری و سیاست سازمانی
2.3. کنترل استراتژیکی و سیاست سازمانی
2.4. سیاست سازمانی و اثربخشی برنامه ریزی استراتژیکی
3. روش ها
3.1. جمع آوری داده
3.2. سنجش های ساختارها
4. تحلیل داده ها و نتایج
4.1. مدل سنجش
4.2. مدل ساختاری
5. بحث
5.1. کاربردهایی برای مدیران
6. محدودیت ها، پیشنهاداتی برای تحقیقات آینده، و نتیجه گیری
Abstract
1. Introduction
2. Theory and hypotheses
2.1. Organizational politics
2.2. Autonomy and organizational politics
2.3. Strategic control and organizational politics
2.4. Organizational politics and effectiveness of strategic planning
3. Methods
3.1. Data collection
3.2. Measures of constructs
4. Data analysis and results
4.1. Measurement model
4.2. Structural model
5. Discussion
5.1. Implications for managers
6. Limitations, future research, and conclusion
- اصل مقاله انگلیسی با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه