ارز مجازی، یک نوآوری پولی فراگیر برای محرومان فاقد مبادلات بانکی
چکیده
حکایت آینده پول در کشورهای در حال توسعه تحت تاثیر موسسات مالی بین المللی (IFI) و توابع آن ها، ارائه دهندگان خدمات پرداخت چندملیتی، اپراتورهای شبکه های سیار و دانشگاه هاست. اغلب آن ها آینده پول و یا نیازهای پولی غیربانکی را به کنار گذاشتن وجه نقد با دیجیتال سازی کاهش داده اند. برخلاف این داستان فناوری محور، در این مقاله، من به بررسی آینده پول در یک مدل جدید اجتماعی – فناوری پرداخته ام که به آن فرضیه کمیت، کیفیت و کمبود مراجع عمومی (QPAD) اطلاق می کنم. این فرضیه سه نقیصه (یا کمبود) ناشی از کاربرد پول را بر می شمرد: محدودیت های کمّی که با این واقعیت ارتباط دارد که ظرفیت پول به عنوان وسیله مبادله منوط به دسترس پذیری آن می باشد؛ کمبود کیفی، شامل نارسایی در تجسم بخشی به ویژگی های طرفین معامله گر (هویت، شهرت و غیره)؛ و کمبود مراجع عمومی، که با مشارکت ضعیف مراجع مرکزی در پرداختن به نیازهای پولی محرومان فاقد مبادلات بانکی بیان می شود. بر این اساس، هر گونه نوآوری پولی فراگیر و جدیدی که به این سه کمبود نپردازد به احتمال زیاد ناموفق خواهد بود. این ایده ها مبتنی بر یافته های مطالعات قوم شناسی مشارکتی هستند که از جامعه شناسی چارچوب دانش علمی (مکنزی، 1996؛ پینچ و بیجکر، 1984؛ اسپیناردی، 2008) برای ارزیابی ویژگی های فنی طرح مبادلات محلی ادینبورگ (LETS) در صدور ارز مجازی بهره می گیرد. این ارز با ویژگی های پول منتشره دولتی مقایسه گشته و مقابله می نماید.
1. مقدمه
مطالعه حاضر با مشاركت پاسخ دهندگان به یک سوال ساده اما پیچیده به بازتعریف مشکلات مربوط به نوآوری های پول آینده برای محرومان فاقد مبادلات بانکی می پردازد: نیازهای پولی محرومان فاقد مبادلات بانکی در کشورهای در حال توسعه و نقش فناوری اطلاعات و رایانه (ICT) در پرداختن به آن ها چیست؟
با توجه به درک عمیق نیازهای کاربران و ضرورت تعریف مشکل کلیدی در نخستین مرحله مهم اغلب مدل های نوآوری، سوالاتی مطرح می گردد (آبرناتی و اتربک، 1978؛ راجرز، 1983؛ اوربان و فون هیپل، 1989). موسسات مالی بین المللی نیازهای پولی محرومان فاقد مبادلات بانکی را به نیاز محتمل آنان به منابع پولی بانکی کاهش داده در حالی که اپراتورهای شبکه سیار، ارائه دهندگان پرداخت بین المللی، و محققان دانشگاهی با توجه به پول دیجیتال یا پول سیار با تامل به آن ها می نگرند.
Abstract
The narrative about the future of money in developing countries is dominated by international financial institutions (IFIs) and their affiliates, multinational payment service providers, mobile network operators and academia. Most have reduced the future of money or monetary needs of the unbanked to the eradication of cash by digitization. In contrast to this techno-centric narrative, in this article, I situate the future of money in a new sociotechnical model which I refer to as the quantity, quality and public authority deficit (QPAD) hypothesis. It recognizes three disadvantages (or deficits) from the use of money: quantitative limits, which relates to the fact that its capacity to act as medium of exchange, is conditional on its availability; a qualitative deficit, involving the failure to embody attributes of transacting parties (identity, reputation etc.); and a public authority deficit, represented by weak central authority involvement in addressing the monetary needs of the unbanked poor. On this basis, any future inclusive monetary innovations which do not address these three deficits will most likely be unsuccessful. These ideas are based on findings from a participatory ethnographic study that draws on a sociology of scientific knowledge framework (Mackenzie, 1996, Pinch and Bijker, 1984, Spinardi, 2008) to evaluate technological properties of the Edinburgh local exchange trading scheme (LETS)-issued virtual currency. This currency is compared and contrasted with the properties of government-issued money.
1. Introduction
This study redefines the problems towards which future monetary innovations for the unbanked poor should be geared, by contributing answers to a simple but complex question: What are the monetary needs of the unbanked poor in developing countries and what is the role of information and computer technology (ICT) in addressing them?
These are relevant questions because a deep understanding of user needs and the definition of the key problem are necessary in the critical first stage of most innovation models (Abernathy and Utterback, 1978; Rogers, 1983; Urban and von Hippel, 1989). International financial institutions have reduced the monetary needs of the unbanked poor to their supposed need for bank-sourced money, while mobile network operators, international payment providers, and academic researchers speculatively situate them with respect to digital money or mobile money.
(جهت بزرگ نمایی روی عکس کلیک نمایید)
چکیده
1. مقدمه
2. روش شناسی
3. ماهیت محصولات فناورانه
4. تاریخچه مختصری از طرح مبادله ارز محلی (LETS)
4.1. پس زمینه
4.2. بازار LETS برای کالاها و خدمات کم مصرف و کم ارزش
4.3. ارز LETS به عنوان یک وسیله مبادله
4.4. ارز LETS و مساله برابری ارزش در معاملات
4.5. ارز LETS به عنوان واحد حساب
4.6. ارز LETS به عنوان ذخیره ارزش
5. مسائل دیگر
5.1. معاهدات مستقیم و غیرمستقیم و سواری کنندگان مجانی
5.2. مدیریت ارز و اعتماد سازمانی
6. نتیجه گیری بحث
Abstract
1. Introduction
2. Methodology
3. The materiality of technological artefacts
4. A brief history of the local exchange trading scheme (LETS)
4.1. Background
4.2. The LETS market for low-use, low-value goods and services
4.3. The LETS currency as a medium-of-exchange
4.4. The LETS currency and the issue of equality-of-value in transactions
4.5. The LETS currency as a unit-of-account
4.6. The LETS currency as a store-of-value
5. Other issues
5.1. Direct and indirect reciprocity, and free riders
5.2. Currency management and institutional trust
6. Concluding discussion
- اصل مقاله انگلیسی با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه