مجرای شریانی باز در نوزادان نارس
چکیده
علیرغم حجم زیادی از علوم پایه، تحقیقات بالینی و تجربه بالینی درباره هزاران طفل بمدت بیش از 6 دهه، هنوز هم عدم قطعیت و مباحثاتی درباره اهمیت، ارزیابی و مدیریت مجرای شریانی باز در نوزادان نارس وجود دارد که منجر به ناهمگنی زیادی در طب بالینی میگردد. هدف این گزارش بالینی این است که خلاصه ای از شواهد موجود برای راهنمایی ارزیابی و درمان نوزادان نارس مبتلا به گشودگی تأخیری مجاری در چند هفته اول بعد از تولد ارائه دهد.
همه گیرشناسی بالینی تاریخچه طبیعی مجرای شریانی باز
در شیرخواران سرموعد ، گشودگی مجاری معمولاً بعد از تولد منقبض میگردد و از لحاظ کارکردی بعد از 72 ساعت پس از تولد بسته میشود. البته در نوزادان زودرس این انسداد به تأخیر می افتد و در حدود 10 درصد از نوزدانی که بعد از 30 تا 37 هفته دوران بارداری بدنیا آمده اند، در 80 درصد نوزادانی که دارای دوران بارداری 25 تا 28 هفته بوده اند، و در 90 درصد نوزدانی که دارای دوران جنین 24 هفته بوده اند تا 4 روز بعد از تولد باز می ماند. در روز هفتم بعد از تولد این مقادیر بترتیب به 2، 65 و 87 درصد کاهش می یابد. اگر نوزادانی که دوران بارداری بیشتر از 28 هفته داشته اند (73 درصد) و نوزادانی که وزن تولد آنها بیشتر از 1000 گرم است (94 درصد) درمان نشوند و همچنین نوزادانی که بعد 26 تا 29 هفته (دوران جنین) متولد میشوند و دارای علائم ناراحتی تنفسی نیستند (93 درصد) احتمال دارد که مجاری آنها بسته شوند. میزان انسداد مجاری خودانگیخته (در دوران بعد از تولد) در بین نوزادانی که کوچکتر و نارس تر و دارای علائم ناراحتی تنفسی هستند بخاطر استفاده گسترده از درمان برای انسداد مجرای شریانی باز (PDA) در این نوازدان، معلوم نیست.
نتیجه گیری ها
اکنون شواهد زیادی وجود دارد که اثبات میکند که درمان جاری زودهنگام برای تحریک انسداد مجاری در نوزادان نارس (بصورت طبی یا توسط جراحی) در 2 هفته اول بعد از تولد سبب بهبود نتایج بلند مدت نمی شود (سطح شواهد: 1A). نقش استفاده انتخابی تر از روشهای طبی برای القاء انسداد مجاری (برای نوزادانی در معرض ریسک تعریف شده در 2 هفته اول بعد از تولد، و یا برای نوزادان بزرگتر که مجاری آنها بصورت باز باقی می ماند) بصورت نامعین باقی می ماند و نیازمند مطالعه بیشتری است. استفاده از پیشگیری کننده اندومتاسین میتواند در محیط هایی مناسب باشد که میزان IVH در آنها بالا است و یا اگر خونریزش ریوی شدید زودهنگام رایج باشد اما توسط اثرات مورد انتظار بر روی مجرای شریانی باز یا توسط «توقع داشتن برای نتایج بلند مدت بهتر» تعدیل نشود. شواهدی برای راهنمایی مدیریت مجرای شریانی باز وجود ندارد و این متعادل سازی گزینه های درمان و پشتیبانی از والدین برای اجازه دادن به نام نویسی نوزادانشان در آزمایشاتی را ایجاب میکند که میتوانند شواهد موجود را توسعه دهند.
Abstract
Despite a large body of basic science and clinical research and clinical experience with thousands of infants over nearly 6 decades,1 there is still uncertainty and controversy about the signifi cance, evaluation, and management of patent ductus arteriosus in preterm infants, resulting in substantial heterogeneity in clinical practice. The purpose of this clinical report is to summarize the evidence available to guide evaluation and treatment of preterm infants with prolonged ductal patency in the fi rst few weeks after birth.
CLINICAL EPIDEMIOLOGY AND NATURAL HISTORY OF PATENT DUCTUS ARTERIOSUS
In term infants, the ductus arteriosus normally constricts after birth and becomes functionally closed by 72 hours of age.2 In preterm infants, however, closure is delayed, remaining open at 4 days of age in approximately 10% of infants born at 30 through 37 weeks’ gestation, 80% of those born at 25 through 28 weeks’ gestation, and 90% of those born at 24 weeks’ gestation.3 By day 7 after birth, those rates decline to approximately 2%, 65%, and 87%, respectively. The ductus is likely to close without treatment in infants born at >28 weeks’ gestation (73%),4 in those with birth weight >1000 g (94%),5 and in infants born at 26 through 29 weeks’ gestation who do not have respiratory distress syndrome (93%).6 Rates of later spontaneous ductal closure among smaller, less mature infants with respiratory distress syndrome are not known because of widespread use of treatments to achieve closure of the patent ductus arteriosus (PDA) in such infants. Data from placebo arms of controlled trials demonstrate that spontaneous ductal closure in these infants is frequent, however.
CONCLUSIONS
A large body of evidence now exists demonstrating that early, routine treatment to induce closure of the ductus in preterm infants, either medically or surgically, in the first 2 weeks after birth does not improve long-term outcomes (level of evidence: 1A60). The role of more selective use of medical methods for induction of ductal closure, either for defined high-risk infants in the first 2 postnatal weeks, or more generally, for older infants in whom the ductus remains patent, remains uncertain and requires further study. Prophylactic use of indomethacin may be appropriate in settings where rates of IVH are high or if early, severe pulmonary hemorrhage is common, but may not be justified by expected effects on PDA or by an expectation of better long-term outcomes. There is a lack of evidence to guide management of PDA, necessitating equipoise regarding treatment options and support for parents to permit enrollment of their infants in trials that can expand the available body of evidence.
(جهت بزرگ نمایی روی عکس کلیک نمایید)
چکیده
همه گیرشناسی بالینی تاریخچه طبیعی مجرای شریانی باز
ارزیابی اهمیت همودینامیک
شواهدی برای مزایای درمان
فرصت های آزمایش بالینی
نتیجه گیری ها
منابع
Abstract
CLINICAL EPIDEMIOLOGY AND NATURAL HISTORY OF PATENT DUCTUS ARTERIOSUS
ASSESSMENT OF HEMODYNAMIC SIGNIFICANCE
EVIDENCE FOR BENEFITS OF TREATMENT
CLINICAL TRIAL OPPORTUNITIES
CONCLUSIONS
REFERENCES
- اصل مقاله انگلیسی با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه