چکیده
زمینه: تحقیقات در خصویص ارتباط بین مدتزمان خواب و بروز افسردگی نتایج متناقضی را نشان داده است.
روش ها: در این مطالعه بزرگسالانی مشارکت داشتند که در نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه از سال 2009 تا 2016 شرکت کرده بودند. برای ارزیابی ارتباط بین مدتزمان خواب و افسردگی از رگرسیون لجستیک چند متغیره استفاده شد.
یافته ها: در این مطالعه، از بین 25962 شرکتکننده (میانگین سنی 48.1 سال؛ 49.2٪ مرد)، نمره افسردگی 23636 نفر کمتر از 10 و نمره افسردگی2326 نفر برابر با 10 یا بیشتر بود. پس از تعدیل متغیرهای جنسیت، سن، نژاد/قومیت، تحصیلات، وضعیت تاهل، درآمد سالانه خانواده، شاخص توده بدنی(BMI)، مصرف الکل، سیگاری بودن یا نبودن، فشارخون بالا، دیابت، چربی غیرطبیعی خون (دیس لیپیدمی)، فعالیت کاری و فعالیت بدنی، شرکتکنندگانی که مدتزمان خواب کوتاهی داشتند نسبت شانس (OR) 1.86 ( 2.17، 159 95% CI) و شرکتکنندگانی که مدتزمان خواب کمتری داشتند نسبت شانس 1.49 (1.22، 1.8395% CI ) برای افسردگی داشتند. تجزیهوتحلیل بیشتر نشان داد که یک ارتباط U شکل بین مدتزمان خواب و بروز افسردگی وجود دارد. اگر مدتزمان خواب کمتر از 8 ساعت باشد، افزایش مدتزمان خواب بهطور قابلتوجهی با کاهش خطر افسردگی ارتباط دارد (OR = 0.68 [95% CI 0.64, 0.71], P < 0.001). درصورتیکه مدتزمان خواب 8 ساعت یا بیشتر باشد، خطر افسردگی با افزایش مدتزمان خواب بهطور قابلتوجهی افزایش مییابد (OR = 1.32 [95% CI 1.23, 1.41], P < 0.001).
نتیجه گیری: مدتزمان خواب بهطور مستقل با احتمال بالای بروز افسردگی مرتبط است. نهتنها خواب ناکافی، بلکه خواب زیاد نیز خطر افسردگی را افزایش میدهد.
4. بحث
در این مطالعه مقطعیِ جمعیت محور مشخص شد که طول مدت خواب با افزایش خطر ابتلا به افسردگی مرتبط است. همچنین، یافتهها یک رابطه غیرخطی بین مدتزمان خواب و خطر افسردگی را نشان داد. این رابطه به شرح زیر مشخص شد: خطر ابتلا به افسردگی بهطور قابلتوجهی با افزایش مدتزمان خواب افزایش مییابد. مدتزمان خواب بهینه طی روزهای هفته برای کاهش خطر افسردگی 8 ساعت است. نهتنها خواب کوتاه، بلکه طولانی بودن مدت خواب نیز باعث افزایش ابتلا به افسردگی میشود.
Abstract
Background Evidence of an association between sleep duration and depression was inconsistent.
Methods Adults who participated in the National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES) from 2009 to 2016 were included. Multivariable logistic regression was used to evaluate the association between sleep duration and depression.
Results Among the 25,962 participants (mean age 48.1 years; 49.2% male) in this study, 23,636 had a depression score <10 and 2,326 had a depression score ≥ 10. After adjustment for gender, age, race/ethnicity, education, marital status, and annual family income, BMI, alcohol status, and smoking status, hypertension, diabetes, dyslipidemia, work activity, and physical activity risk factors, participants who had short sleep duration had odds ratios (OR) of 1.86 (95% confidence interval 1.59, 2.17) and participants who had long sleep duration had OR of 1.49 (95% confidence interval 1.22, 1.83) for incident depression. Further analysis revealed a U-shaped association between sleep duration and incident depression. When sleep duration < 8 hours, increased sleep duration is associated with a significantly lower risk of incident depression (OR = 0.68 [95% CI 0.64, 0.71], P < 0.001). When sleep duration ≥ 8 hours, the risk of depression increased significantly with an increase in sleep duration (OR = 1.32 [95%CI 1.23, 1.41], P < 0.001).
Conclusions Sleep duration were independently associated with a higher incident depression. Not only insufficient sleep but excessive sleep also increase the risk of depression.
4. Discussion
In this population-based cross study, sleep duration was found to be independent associated with an elevated risk of the incidence of depression. We further revealed a nonlinear relationship between sleep duration and risk of depression. The relationship was characterized as follows: the risk of developing depression increased significantly with an extreme sleep duration. The optimal sleep duration in weekdays to reduce the risk of depression was 8 hours. Not only short sleep duration, but long sleep duration would also increasing incidence of depression.
چکیده
1. مقدمه
2. روش تحقیق
2.1. جمعیت موردمطالعه
2.2. اندازهگیری
2.2.1. تعیین علائم و نشانههای افسردگی
2.2.2 اندازهگیری میزان خواب
2.2.3 ارزیابی متغیر کووریت
2.3. تحلیل آماری
3. نتایج
4. بحث
مراجع
Abstract
1. Introduction
2. Methods
2.1. Study population
2.2. Measurement
2.2.1. Outcome ascertainment
2.2.2. Exposure measurement
2.2.3. Covariate assessment
2.3. Statistical analysis
3. Results
4. Discussion
Author statement
Declaration of Competing Interest
Acknowledgements
References