رسانه های اجتماعی برای برنامه ریزی مشارکتی: نوع شناسی عملکردها و چالش های پشتیبان
چکیده
در سالهای اخیر، استفاده گسترده از رسانه های اجتماعی به طور فزاینده ای شیوه ی برنامه ریزی و سیاست گذاری را تحت تاثیر قرار داده است. اگرچه تعداد رو به رشدی از مقالات تاثیر رسانه های اجتماعی بر حاکمیت و برنامه‌ریزی شهری را بررسی می‌کنند، کمبود درک نظری در زمینه ی میزان گستره ی پشتیبانی رسانه‌های اجتماعی از برنامه‌ریزی مشارکتی، وجود دارد. این مطالعه یک نوع شناسی از عملکردها و وظایف پشتیبانی رسانه های اجتماعی را شناسایی می کند: به اشتراک گذاشتن اطلاعات به جریان های اطلاعاتی یک-طرفه از دولت به شهروندان یا از افراد و سازمان ها به مخاطبان گسترده بصورت هوشیار و بلادرنگ اشاره دارد؛ شبکه سازی اجتماعی در مورد شبکه سازی افراد و سازمانها، حتی شاید عبور از مرزهای جغرافیایی برای اقدام های جمعی است؛ مشارکت شهروندی به میزان های مختلف قدرت شهروندی ربط دارد که ممکن است بوسیله ی رسانه های اجتماعی ارتقا یابد؛ و ارتباطات متنوع می باشد که با خود-ارتباطی چندوجهی، تعاملی و انبوه در حوزه های عمومی آنلاین مختلف مشخصه یابی می شود. این وظایف پشتیبانی می تواند برای کمک به مراحل و مقیاس های مختلف برنامه ریزی مشارکتی به کار گرفته شود. با این وجود، چالش های بالقوه متعددی در استفاده از رسانه‌های اجتماعی در برنامه‌ریزی شهری وجود دارد، از جمله سوگیری جمعیت، نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی، اعتبار اطلاعات، (خود)سانسوری، و قطبی سازی افکار. ادغام و یکپارچه سازی رسانه های اجتماعی، ابزارهای دیجیتال و روش های مشارکت سنتی می تواند در پشتیبانی از فرآیندهای برنامه ریزی همه شمول تر کمک کننده باشد.
1. مقدمه
استفاده گسترده از توییتر، فیس‌بوک، اینستاگرام، وی چت، ویبو و دیگر پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی، گروه‌ها و اشخاص را قادر ساخته است تا با هم ارتباط داشته باشند و اطلاعات مربوط به علایق و نگرانی های مشترک را به اشتراک بگذارند (Alizadeh et al., 2019). رسانه های اجتماعی تعداد بسیار زیادی داده داوطلبانه و روابط جدید تولید کرده اند، به عنوان مثال پست گذاشتن و ارسال پیام های فوری، آپلود یا بارگذاری عکس ها و ارتباط بین کاربران. آنها انتشار اطلاعات بصورت هوشیار و بلادرنگ را پیشرفت داده و کانال های جدیدی از ارتباطات، مشارکت و شبکه سازی را گشوده اند. در دهه گذشته، علاقه روزافزونی در بین جامعه علمی و تحقیقاتی در مورد تاثیر رسانه های اجتماعی بر حاکمیت و برنامه ریزی شهری وجود داشته است. اولا، بسیاری از مطالعات نقش رسانه های اجتماعی در مشارکت در کشورهای مختلف را بررسی می کنند. در یک رویکرد بالا به پایین، رسانه های اجتماعی بطور گسترده بعنوان ابزار هوشمند توسط دولت ها استفاده می شوند تا افکار عمومی را جلب کنند، اطلاعات را اشتراک گذاری و پخش کنند و مشارکت شهروندی در کشورهای غربی، چین و زمینه های دیگر را پشتیبانی نمایند (Alizadeh et al., 2019; Kleinhans et al., 2015; Kowalik, 2021; Lin, 2018; Lin & Kant, 2021).
5. بحث و نتیجه گیری
این مطالعه چهار نوع عملکرد حمایتی رسانه های اجتماعی برای برنامه ریزی مشارکتی شامل به اشتراک‌گذاشتن اطلاعات، شبکه سازی اجتماعی، مشارکت شهروندی و ارتباطات، را شناسایی می‌کند. این عملکردهای پشتیبانی پتانسیل کمک به مراحل مختلف فرآیندهای مشارکتی را دارند. Innes(2018) و Booher چندین مرحله از یک فرآیند مشارکتی، از جمله ارزیابی/برنامه ریزی، سازماندهی، آموزش، مذاکره/حل و فصل و اجرا (پیاده سازی) را توضیح می دهند. اول، مرحله ارزیابی و برنامه ریزی، شناسایی مشکلات برنامه ریزی و همه ذینفعانی است که تحت تأثیر آن هستند. دوم، مرحله سازماندهی ایجاد فرآیند ارتباط و پاسخگویی توسط ذینفعان نماینده به حوزه مربوطه خود است.
Abstract
In recent years, the widespread use of social media has increasingly impacted planning practice and policy making. Although a growing body of literature examines the impact of social media on urban governance and planning, there is a lack of theoretical understanding on the extent to which social media can support collaborative planning. This study identifies a typology of support functions of social media: information sharing refers to one-way information flows from government to citizens or from individuals and organizations to a wide audience in real time; social networking is about the networking of individuals and organizations, perhaps crossing geographical boundaries for collective actions; citizen participation is related to different levels of citizen power that may be enhanced by social media; and communication is diverse, characterized by multimodal, interactive and mass self-communication in various online public spheres. These support functions can be employed to assist different phases and scales of collaborative planning. Nevertheless, there are several potential challenges of using social media in urban planning, including population bias, privacy concerns, information credibility, (self-)censorship, and opinion polarization. The integration of social media, digital tools and traditional participation methods can help to support more inclusive planning processes.
1. Introduction
The widespread use of Twitter, Facebook, Instagram, WeChat, Weibo and other social media platforms has enabled groups and individuals to connect and share information relating to common interests and concerns (Alizadeh et al., 2019). Social media have generated a large number of volunteered data and new relations, e.g. the posting and forwarding of instant messages, the uploading of photos, and the connection between users. They have promoted real-time information dissemination and opened new channels of communication, participation and networking. In the past decade, there has been a growing scholarly interest in the impact of social media on urban governance and planning. First, many studies examine the role of social media in participation in different countries. In a top-down approach, social media are widely used by governments as a smart tool to gain public opinions, distribute and share information, and support citizen participation in Western countries, China and other contexts (Alizadeh et al., 2019; Kleinhans et al., 2015; Kowalik, 2021; Lin, 2018; Lin & Kant, 2021).
5. Discussion and conclusion
This study identifies four types of support functions of social media for collaborative planning, including information sharing, social networking, citizen participation, and communication. These support functions have the potential to assist different phases of collaborative processes. Innes and Booher (2018) explain several stages of a collaborative process, including assessment/planning, organization, education, negotiation/resolution, and implementation. First, the assessment and planning stage is to identify the planning problems and all affected stakeholders. Second, the organizational stage is to establish the process of communication and accountability by representative stakeholders to their respective constituencies.
(جهت بزرگ نمایی روی عکس کلیک نمایید)
چکیده
1. مقدمه
2. مناقشات پیرامون برنامه ریزی مشارکتی
3. عملکردها (وظایف) پشتیبانی رسانه های اجتماعی
3.1. به اشتراک گذاشتن اطلاعات
3.2. شبکه سازی اجتماعی
3.3. مشارکت شهروندی
3.4. ارتباطات
4. چالش ها
5. بحث و نتیجه گیری
منابع
ABSTRACT
1. Introduction
2. Controversies on collaborative planning
3. Support functions of social media
3.1. Information sharing
3.2. Social networking
3.3. Citizen participation
3.4. Communication
4. Challenges
5. Discussion and conclusion
References
- اصل مقاله انگلیسی با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه