دانلود مقاله نقش بی آرام و ضروری منفی در روانشناسی مثبت

     در عمومی ترین سطح، این فصل استدلال می کند که روانشناسی مثبت از همان اغاز دارای یک هسته ی منفی اساسی است که از نقطه نظرهای مختلف بر تعریف روان شناسی مثبت سایه می افکند، در حالی که این رشته را از طرق مهمی اصلاح کرده و یا به چالش می کشد. این فصل که در دو بخش گسترده سازماندهی شده است، ابتدا به بررسی تعریف روان شناسی مثبت و در ادامه به این می پردازد که کدام پدیده های منفی از نظر تاریخی شامل ان می شود. بخش دوم  چگونگی مواجهه ی پدیده ی منفی با روان شناسی مثبت را مورد بحث قرار می دهد و نشان دهنده ی اصطلاحات احتمالی آن در آینده است. این بخش دوم به ویژه به موارد زیر می پردازد: (الف) نقش احساسات منفی در مقابله با رخدادهای اسیب زننده و به طور بالقوه رشد از ان، و (ب) اهمیت این زمینه، به صورتی که در چالش های اخیر در تلاش برای تشخیص رفتارها یا فرایندهای روانشناسی مشخص که ذاتا مثبت هستند نشان داده شده است و (ج) اینکه چگونه احساسات ناخوشایند دانش اموزان در فرایند تحصیل ممکن است کاملا به یک روش روان شناسی مثبت برای تحصیل تبدیل شود. بسیاری از مسائل در این بخش قبلا تا حدودی توسط روان شناسی مثبت داخلی و خارجی مورد بررسی قرار گرفته اند. این فصل به طور قابل توجهی بر پایه ی ان تلاش هاست و به میزان زیادی از انها بهره می برد (به عنوان مثال، هلد، 2002،2004،2005، کریستاجانسن 2010،2012، لازاروس 2003a، 2003b، لینلی، ژوزف، هرینگتون، و وود 2006، مک ناتلی و فینچام، 2012، نورم و چنگ 2002، ای. تیلور 2001) و تا حدودی در تلاش برای یکپارچگی در یک تجدید نظر است که بر چالش هایی تاکید دارد که هنوز در مقابله با روان شناسی مثبت هستند. 
     ویژگی ها، نهادها، نتایج، احساسات و فرایندهای روان شناسی زیادی در زیر چتر روان شناسی مثبت مورد مطالعه قرار گرفته اند که منجر به زمینه ای مس شوند که به اندازه ای پیچیده است که حتی مشخص کردن مرزهای ان یک موضوع مورد مطالعه است (برای مثال، هارت و ساسو 2011، ین 2010). با این حال، لینلی و همکارانش (2006) مجموعه ای از تمایزات، یا سطوحی از تحلیل ها را پیشنهاد داده اند که ممکن است به اگاهی از بحثی در مورد جایگاه پدیده ی منفی در این کوشش کمک کند. 
     ابتدا، و با اهمیت کمتری برای فصل حاضر، لینلی و همکارانش (2006) ذکر کرده اند که روان شناسان مثبت ممکن است، «منابع» (p.7) یا عوامل پیشایندی را مورد مطالعه قرار دهند، عواملی از قبیل تاثیرات ژنتیکی و محیطی بر زندگی اولیه که در نهایت در خوشحالی، رفاه، فضایل و توانایی های افراد مشارکت داشته باشند. 

نتیجه گیری
     همانطور که توسط مشارکت های مدافعین و شکاکان روان شناسی مثبت نشان داده شده است، منفی جایگاهی ناگوار، پویا اما در نهایت مفید را در روان شناسی مثبت اشغال کرده است. پدیده ی منفی برای زیر سوال بردن اولویت ها و معنای روان شناسی مثبت عمل می کند، که فرضیات و محدودیت های ان را اشکار می کند و در نهایت خود را به عنوان زمینه ای که در حال تکامل است، در روان شناسی مثبت ادغام می کند. روان شناسی مثبت از اغاز به طرق زیادی دارای مولفه های منفی است، هرچند یکی هر از گاهی در تناقض با اولویت های بوده است، و احتمالا ادامه داشته باشد، که برخی از مدافعان روان شناسی مثبت از ان دفاع می کنند. هرچند روان شناسی مثبت در نهایت به طورکلی در دوان شناسی سهیم است، این مشارکت توسط جنبه ی منفی طبیعت انسان و محققانی که ان را مطالعه و ارزش گذاری می کنند، مدل سازی شده وبه چالش کشیده می شود. 

نکات خلاصه:
     •    جنبه های منفی تجارب انسان جایگهی متغیر و مبهم در روان شناسی مثبت دارند. 
•    نقدهای اساسی روان شناسی مثبت که بر منفی تاکید دارند به اصلاح و ارتقای روان شناسی مثبت کمککرده اند. 
•    تلاش ها برای یکپارچه کردن منفی و مثبت هردو روان شناسی مثبت را بهبود بخشیده اند و همچنین مرزهای ان را محو کرده اند. 
•    روان شناسان مثبت بایست مشخص کنند که ایا ساختار روان شناختی داده شده در پژوهش یا شرایط اعمال شده به عنوان یکنتیجه در درون و بیرون خود در نظر گرفته می شود، یا به عنوانمتغیری در نظر گرفته می شود که اهداف مورد نظر را تسهیل کرده و یا مانع از انها می شود. 
•    امید برای مزایای روان شناسی مثبت باید با توجه به مبنای دانش روان شناسی و محدودیت های پذیرفته شده ی این مبنای دانش به وضوح ارزیابی شوند. 
•    عوامل زمینه ای می تواند این موضوع را محدود کنند که کدام صفات یا رفتارها باید به عنوان مثبت در نظر گرفته شوند. 
•    در نظر نگرفتن زمینه می تواند منجر به ارتقای غیر ضروری یا مضر صفات، فرایندها یا رفتارهای خاص شود. 
•    روش های روان شناسی مثبت برای اموزش ممکن است این موضوع را در نظر بگیرد که چگونه تجارب اکادمیک منفی می توانند باورهای عمومی دانشجو در مورد یادگیری را در راستای بهتر شدن تغییر دهند.

     AT THE MOST GENERAL LEVEL, this chapter argues that from its inception, positive psychology has had a substantial negative core that at various points has clouded positive psychology’s definition while also modifying and challenging the field in important ways. Organized into two broad sections, this chapter first examines positive psychology’s definition and the extent to which negative phenomena have historically been included in it. The second section discusses how negative phenomena continue to confront positive psychology, suggesting possible modifications for its future. This second section specifically addresses work on (a) the role of negative emotions in coping with, and potentially growing from, traumatic events; (b) the importance of context as illustrated by recent challenges to attempts at characterizing certain psychological traits or processes as inherently positive; and (c) how students’ unpleasant emotions in the educational process might be integrated more thoroughly into a positive psychology approach to education. Many of the issues in the chapter have been previously addressed to some extent by those inside and outside positive psychology. The chapter draws substantially upon and benefits greatly from these efforts (e.g., Held, 2002, 2004, 2005; Kristjánsson, 2010, 2012; Lazarus, 2003a, 2003b; Linley, Joseph, Harrington, & Wood, 2006; McNulty & Fincham, 2012; Norem & Chang, 2002; E. Taylor, 2001) and in part attempts to assemble in one place critiques that underscore the challenges still confronting positive psychology.

     Numerous traits, institutions, outcomes, emotions, and psychological processes are studied under positive psychology’s umbrella, resulting in a field so complex that even the task of marking its boundaries is a topic of study (e.g., Hart & Sasso, 2011; Yen, 2010). However, Linley et al. (2006) do offer a set of distinctions, or levels of analysis, that may help inform a discussion regarding negative phenomena’s place in this endeavor.

     First, and of lesser concern for the present chapter, Linley et al. (2006) note that positive psychologists may study the “wellsprings” (p. 7) or antecedent factors such as genetics and environmental influences in early life that ultimately contribute to individuals’ happiness, well-being, virtues, and strengths.

CONCLUSION

     As illustrated by the contributions of positive psychology’s proponents and skeptics, the negative has occupied an uneasy, dynamic, but ultimately useful place in positive psychology. It has served to question the priorities and very definition of positive psychology, illuminate its assumptions and limitations, and eventually integrate itself into positive psychology as the field continues to evolve. In many ways, positive psychology has necessarily had a negative component from its very beginning, albeit one that has occasionally been, and perhaps will continue to be, in conflict with the priorities advocated by some of positive psychology’s proponents. Whatever positive psychology ultimately contributes to psychology in general, that contribution will be both molded and challenged by the negative side of human nature and the scholars who study and value it.

SUMMARY POINTS

     • The negative aspects of human experience have held a shifting, ambiguous place within positive psychology.

• Substantive critiques of positive psychology that have emphasized the negative have helped to modify and improve positive psychology.

• Attempts to integrate the positive and the negative have both improved positive psychology and also blurred its boundaries.

• Positive psychologists should clarify whether a given psychological construct in a research or applied setting is being regarded as an outcome in and of itself, or as a variable that inhibits or facilitates desired goals.

• The hoped-for benefits of positive psychology must be clearly evaluated with respect to psychology’s knowledge base and the admitted limitations of that knowledge base.

• Contextual factors can limit which psychological traits or behaviors should be regarded as positive.

• Disregarding context can lead to unnecessary or harmful promotion of particular traits, processes, or behaviors.

• Positive psychology approaches to education might consider how negative academic experiences can change students’ general beliefs about learning for the better. 

(جهت بزرگ نمایی روی عکس کلیک نمایید)

جایگاه نامعلوم منفی در روانشناسی مثبت 
اولویت دادن مثبت به خاطر خودش 
مرزهای نامشخص 
تقاضای صریح برای یکپارچگی 
ایا منفی باید در نظر گرفته شود؟ ایا باید به ان اهمیت دهیم؟ مفاهیم 
یکی کردن منفی در روان شناسی مثبت امروزی
نتایج مثبت از رخدادهای منفی: تعدیل و رشد بعد از اسیب 
نکات محرمانه: تعریف صفات و فرایندها به عنوان مثبت و منفی
نقش منفی در اموزش مثبت؟
نتیجه گیری
منابع

THE HAZY PLACE OF THE NEGATIVE IN POSITIVE PSYCHOLOGY
PRIORITIZING THE POSITIVE FOR ITS OWN SAKE
THE BOUNDARY BLURS
EXPLICIT CALLS FOR INTEGRATION
SHOULD THE NEGATIVE BE INCLUDED? SHOULD WE CARE? IMPLICATIONS
INTEGRATING THE NEGATIVE INTO TODAY’ S PO S IT IVE P SYCHOLOGY
POSITIVE OUTCOMES FROM NEGATIVE EVENTS: ADJUSTMENT AND GROWTH AFTER TRAUMA
CONTEXT COUNTS: DEFINING TRAITS AND PROCESSES AS POSITIVE OR NEGATIVE
A ROLE FOR THE NEGATIVE IN POSITIVE EDUCATION?
CONCLUSION
REFERENCES