دانلود مقاله توسعه و ارزیابی یک مداخله یادگیری الکترونیکی نظریه محور برای کمک به مراقبان بهداشتی

چکیده 
     هدف: والدین برای اینکه تشخیص ابتلا به سرطانشان را با فرزندانشان در میان بگذارند به کمک سازنده مراقبان بهداشتی نیاز دارند. مراقبان بهداشتی اطمینان کافی برای شروع و تسهیل ارتباط والدین-فرزندان را ندارند و نیازمند آموزش هستند. برای پرکردن این خلاء آشکار، این مقاله طراحی، توسعه و ارزیابی فازهای یک مداخله یادگیری الکترونیکی را با استفاده از یک رویکرد فرد-محور بیان می کند. 
روش ها: فازهای طراحی و توسعه شواهد کمی و کیفی موجود در مقالات مروری پیشین، یک گروه کارشناسی و داده های بدست امده از پژوهش اولیه روی دو گروه از متخصصان سرطان (n=23) را ترکیب کرد تا پروتوتایپ (نمونه اولیه) مداخله یادگیری الکترونیکی را ایجاد کند. برای ارزیابی قابلیت نمونه اولیه از رویکردی با 14 مصاحیه فکرگویی استفاده شد که منجر به حرکت پیوسته بین جمع آوری داده، آنالیز و اصلاح مداخله یادگیری الکترونیکی شد. 
نتایج: به کارگیری کاربران نهایی در طول تمام فازهای این فرایند، توسعه مداخله را بهینه  ساخت. در نتیجه، در کنار ویدیوهای نقش آفرینی و کارهای هنری کودکان که نظرات خود را درباره سرطان والدین بیان می کنند،  یک چهارچوب ارتباطی در مورد نحوه شروع ارتباط مراقبان بهداشتی با والدین یکپارچه سازی شد. 
در طول فاز ارزیابی، مصاحیه های فکرگویی مشکلات پیمایشی کلیدی را شناسایی کرد که اصلاح و برطرف شدند. کمترین اصلاحات روی محتوا و " ببین و احساس کن" صفحات نمایشگر انجام شد. 
نتیجه گیری: رویکرد سیستماتیک، تعاملی و فرد محور دید مهمی نسبت به افزایش قابل پذیرش بودن مداخله یادگیری الکترونیکی باز کرد. فراهم کردن یک توصیف دقیق از پایه هایی که توسعه این یادگیری الکترونیکی بر اساس آنها پایه گذاری شده است، فرایندبرنامه ریزی و طراحی را شفاف می کند و بنابراین به پیوستگی روش شناسی کمک می کند. 

1.    مقدمه 
     نبود گفتگو پیرامون موضوع تشخیص سرطان والدین با افزایش سطح ناراحتی روحی و روانی کودکان و ایجاد مشکلات جدی مانند دلهره جدایی، عصبانیت، افسردگی، اختلال خواب، مشکلات مدرسه و عزت نفس پایین همراه است (Morris et al., 2016; Hasson-Ohayon and Braun, 2011). این درحالیست که گفتگوی باز و صادقانه در مورد سرطان والدین به بهبود همبستگی خانواده و کاهش تشویش روانی  والدین و کودکان منجر می شود Forrest et al., 2006)). 
     بازی کردن نقش والدین نقش اصلی و هر روزه افراد بالغیست که فرزندان کوچک دارند اما زمانیکه یکی از والدین دچار سرطان می شود چالش های منحصربفردی به خانواده اعمال می گردد. در این وضعیت بغرنج، والدین تلاش می-کنند تا بهترین راه برای برطرف کردن نیازهای عاطفی فرزندانشان را پیدا کنند (Semple and McCance, 2010). مطالعات پیشین گزارش کرده اند که متخصصان سرطان نمی توانند حمایت خوبی ازوالدین مبتلا به سرطان به عمل بیاورند تا با فرزندانشان ارتباط برقرار کرده و از آنها پشتیبانی کنند و بسیاری از آنها می توانند از راهنمایی ها و توصیه ها درباره ایفای نقش والدینی در طول سرطان بهره ببرند (Niemelä et al., 2010; Semple and McCaughan, 2013). با افزایش تعداد نجات یافتگان از سرطان و تغییر جمعیت شناختی خانواده ها در سراسر جهان و فرزندآوری در سنین بالا، مراقبان بهداشتی (HCPها) باید مراقبت های بهداشتی برای تعداد روزافزون افراد مبتلا به سرطان و فرزندان آنها پیش بینی کنند (O'Neill et al., 2016). 
     HCPهایی که در خط مقدم انکولوژی فعالیت می کنند در جایگاه خوبی برای راهنمایی والدین جهت درمیان گذاشتن ابتلایشان به سرطان با فرزندانشان و حمایت از آنها در این وضعیت بحرانی قرار دارند. علیرغم تمایل HCPها برای پشتیبانی از خانواده ها در این وضعیت بحرانی و حساس، تحقیقات نشان می دهد که HCPها فاقد دانش، اعتماد بنفس و آموزش در ارتباط با این جنبه مهم از مراقبت بهداشتی هستند(Cathcart, 2008; Grant et al., 2016; Semple et al., 2017). در مطالعه ای که اخیرا انجام شده است، بیشتر HCPهایی (بیش از 90%) که در بخش انکولوژی فعالیت می کنند، اعلام کردند که هیچ آموزش رسمی در خصوص چگونگی حمایت از بیماران سرطانی که فرزندان کوچک دارند دریافت نکرده اند(Semple et al., 2017). بدون آموزش کافی متخصصان سرطان ممکن است ناراحتی روانی زیادی تجربه کنند که می تواند عملکرد آنها را تحت تاثیر قرار دهد (Jenkins and Fallowfield, 2002). علیرغم افزایش درک تاثیر سرطان والدین روی اعضای خانواده و نیاز والدین به حمایت سازنده مراقبان بهداشتی اما تحقیقات مداخله در حد مقالات توصیفی متوقف شده است. برای پرکردن این خلاء، باید HCPها اموزش های لازم را ببینند تا اعتماد بنفس شان در توانایی ایجاد و تسهیل ارتباط بین والدین و فرزندان و مراقبت های حمایتی در زمان ابتلای یکی از والدین به سرطان را ارتقاء دهند. 
7.    نتیجه گیری 
     در این مقاله روش شناسانه تلاش شده است تا گام های انجام شده، براساس رویکرد مبتنی بر شخص، برای ایجاد یک مداخله یادگیری الکترونیکی نظریه محور  تشریح شود. این یک رویکرد سیستماتیک برای برنامه ریزی مداخله، توسعه و آزمایش مداخله یادگیری الکترونیکی برای HCP ها به عنوان کاربران هدف است. ما نشان دادیم که چگونه شواهد فعلی، تئوری و داده های کیفی به صورت استقرایی و تعاملی برای آگاهی از توسعه مداخله استفاده شده است. این باید به توسعه و مداخلات دیگر کمک کند. تصمیم گیری درمورد اینکه دیدگاهی که کاربر در این مرحله اتخاذ کند چه باید باشد، باید بر مبنای اصول راهنما و مطابق با شواهد و نظریه برای ارتقاء تغییرات رفتاری موثر باشد.
      با اتخاذ رویکرد مبتنی بر شخص، امید است که این مداخله یادگیری الکترونیکی نه تنها قابل قبول و جذاب باشد بلکه یک مداخله مؤثر برای افزایش آگاهی از HCP ها و خودکارآمدی افراد در هنگام برقراری ارتباط با والدین تحت تأثیر سرطان والدین باشد. مرحله بعدی بطور رسمی ارزیابی مداخله یادگیری الکترونیکی است.  

Abstract

     Purpose Parents have a desire and need for instructive support from healthcare professionals on how best to communicate a cancer diagnosis with their dependent children. Healthcare professionals lack confidence to initiate and facilitate parent-child communication, reporting the need for training. To address the evident gap, this paper outlines the planning, development and testing phases of an e-learning intervention, using a person-based approach.

Methods The planning and development phases combined evidence from reviews of qualitative and quantitative literature, an expert group and data generated from primary research of two focus groups with frontline oncology professionals (n = 23) to develop the e-learning intervention prototype.

An iterative approach was adopted with 14 ‘think aloud’ interviews for prototype usability testing, resulting in continuous movement between data collection, analysis and modification of the e-learning intervention.

Results Involving end-users throughout all phases of this process, optimised the intervention development. As a result, a communication framework on how healthcare professionals can initiate these conversations with parents was integrated, alongside role-play videos and original artwork by children expressing their views associated with parental cancer.

During the testing phase, think-aloud interviews identified key navigational difficulties which were modified and resolved. Minor modifications were made to the content and ‘look and feel’ of screen pages.

Conclusions The systematic and iterative, person-based approach, yielded important and complementary insights to enhance acceptability of the e-learning intervention. Providing a detailed description of the foundations that underpinned the development of this e-learning intervention, promotes transparency in the planning and design process, therefore aids methodological rigour.

1. Introduction

     Lack of communication surrounding a parent's cancer diagnosis is associated with increased levels of psychological distress for children, with some developing serious problems, such as separation anxiety, anger, depression, sleep disturbance, difficulties with school and lower self-esteem (Morris et al., 2016; Hasson-Ohayon and Braun, 2011). Whereas, open and honest communication surrounding parental cancer, leads to improved family cohesion and reduced psychosocial distress for both parents and children (Forrest et al., 2006).

     Parenting is a primary focus of everyday activity for adults who have young children but when a parent is diagnosed with cancer this poses unique challenges for families. At this distressing time, parents often struggle to know how best to meet their children's emotional needs (Semple and McCance, 2010). Prior research reports that parents are not well supported by oncology professionals in how best to manage, communicate with and support their children and clearly many would benefit from guidance and advice about parenting during cancer (Niemelä et al., 2010; Semple and McCaughan, 2013). With increased survival rates for cancer patients and the changing demography of families across the globe having children later in life, healthcare professionals (HCPs) can anticipate providing care for a growing number of people with cancer who will also be caring for dependent children (O'Neill et al., 2016).

     HCPs in frontline oncology roles are well placed to guide parents on how best to tell children about parental cancer and support them at this critical juncture. Despite HCPs' willingness to support families in this challenging and vulnerable situation, research highlights HCPs lack knowledge, confidence in their skills and training surrounding this important aspect of care (Cathcart, 2008; Grant et al., 2016; Semple et al., 2017). In a recent study, most HCPs (over 90%) working in an oncology setting, reported having no formal training on how to support patients with cancer who have young children (Semple et al., 2017). Without adequate education, oncology professionals can experience greater emotional distress, which can have an impact on their wellbeing (Jenkins and Fallowfield, 2002). Despite increasing recognition of the impact of parental cancer on the family unit, alongside parents’ desire for instructive support from healthcare professionals, intervention research lags behind the descriptive literature. To address this gap, there is a need to provide HCPs with education and training to promote confidence in their ability to initiate and facilitate parent-child communication and supportive care when a parent has cancer.

7. Conclusion

     This methodology paper has sought to clearly outline the steps taken, guided by the person-based approach, to develop an empirically derived e-learning intervention. It presents a systematic approach to intervention planning, developing and testing of an e-learning intervention with HCPs as target users. We showed how current evidence, theory and qualitative data was used inductively and iteratively to inform intervention development. This should help inform and guide other intervention developers. During usability testing, a number of modifications were made based on user feedback from think-aloud interviews. Decision-making surrounding what user perspectives to adopt during this phase, should be centred on the guiding principles and in keeping with evidence and theory to promote effective behavioural change.

     Having adopted the person-based approach it is hoped that this elearning intervention is not only acceptable and engaging but will be an effective intervention to increase HCPs awareness and self-efficacy when communicate with parents impacted by parental cancer. The next step is formally conducting an evaluation of the e-learning intervention.

(جهت بزرگ نمایی روی عکس کلیک نمایید)

چکیده 
1. مقدمه 
2. اهداف 
2.1. طراحی مطالعه 
2.2. شرکت کنندگان و روش ها
2.3. آنالیز 
3. طرح ریزی مداخله 
3.1. فاز 1: پایه گذاری یک رویکرد نطریه محور و شواهد محور برای توسعه مداخله 
3.2. فاز2: تحقیق کیفی با کاربران و سهامداران برای شناسایی اجزاء مداخله 
4. طراحی مداخله 
4.1. فاز3: توسعه و ویرایش محتوای ماژول یادگیری الکترونیکی  با کمک یک گروه تحقیقاتی مشترک 
4.2  فاز 4: بررسی قابلیت استفاده یادگیری الکترونیکی از طریق مصاحیه های فکرگویی با یک رویکرد فردمحور. 
5 بحث 
6 محدودیت ها
7 نتیجه گیری 
منابع

ABSTRACT
1. Introduction
2. Aim
2.1. Design of the study
2.2. Participants and procedures
2.3. Analysis
3. Intervention planning
3.1. Phase 1: establishing a theory-based and evidence-based approach to intervention development
3.2. Phase 2: Qualitative research with users and stakeholders to identify intervention component
4. Intervention design
4.1. Phase 3: Developing and refining the content for the e-learning module with the aid of a collaborative research group
4.2. Phase 4: Usability testing of the e-learning intervention using thinkaloud interviews
5. Discussion
6. Limitations
7. Conclusion
References