بررسی زمان پذیرش دیدگاه بینایی – فضایی انسان ها توسط یک فرد دیگر
دیدگاه گیری بینایی-فضایی در وظایف ارتباطی و مطالعات مربوط به پژوهش حافظه
VSP گیری خود به خودی
کار با هم دیدگاه گیری بینایی-فضایی را افزایش می دهد
مطالعه کنونی
آزمایش 1
آزمایش 2
آزمایش 3
آزمایش 4
آزمایش 5
بحث کلی
Visuospatial Perspective-Taking in Communicative Tasks and Memory Research
Spontaneous VSP-Taking
Acting Together Increases Visuospatial Perspective-Taking
Current Study
Experiment 1
Experiment 2
Experiment 3
Experiment 4
Experiment 5
General Discussion
دیدگاه گیری یک عنصر کلیدی از تعاملات اجتماعی است. با این حال، جنجال هایی مداوم در مورد این وجود دارد که آیا، چه زمانی و چگونه نمونه های خود به خودی دیدگاه گیری بینایی-فضایی رخ می دهند. هدف این مطالعه بررسی فاکتورهای زیرساختی و همچنین شرایط مرزی بود که پذیرش خود به خودی دیدگاه بینایی-فضایی یک فرد دیگر (VSP) را در طول تعاملات اجتماعی مشخص می کند. ما از یک پارادایم جدید استفاده کردیم، در آن یک شرکت کننده و یک همکار یک کار محرک-پاسخ (SR) سازگار ساده را ایجاد کردند که در زاویه 90 درجه برای یکدیگر قرار داشتند. در این مجموعه، شرکت کنندگان تأثیر سازگاری فضایی نشان می دهند، فقط اگر آنها VSP همکاران را بپذیرند. در مجموعه هایی شامل 5 آزمایش، دریافتیم که شرکت کنندگان به طور قابل اعتمادی VSP همکاران را پذیرفتند، تا زمانی که به عنوان یک عامل اجرایی عمدی درک شود. بنابراین نتایج ما نشان می-دهد که انسان ها می توانند به طور خود به خودی VSP متفاوت از عامل دیگر را بپذیرند و اتصالی محکم میان دیدگاه گیری و انجام با هم اقدامات وجود دارد. نتایج نشان می دهند که VSP گیری خود به خودی می تواند به طوری مؤثر فرایندهای همترازی فضایی تعاملات دینامیک در محیط های چندگانه را تسهیل و تسریع بخشد.
آیا یک هلی کوپتر کنترل از راه دور را هدایت می کنیم، آیا شخصیت های داستانی را در یک بازی ویدیوئی در یک بازی ماز پیچیده هدایت می کنیم یا از طریق تلفن دوستانمان را که گم شده اند برای رسیدن به مقصد هدایت می کنیم، زندگی روزمرۀ همیشه ما را با دیدگاه های بینایی فراوان به چالش می کشد که غالباً از نقطه نظرات ما متفاوت هستند (اگر با آنها رقابت نکنیم). علاوه بر این، در بسیاری از موارد، ما نمی توانیم در مورد اختلاف نظر خود و نقطه نظرات دیگران بحث کنیم، اما در عوض برای تعامل موفق با دیگران باید تصمیمات سریعی اتخاذ کنیم. برای مثال، یک بازیکن فوتبال را در نظر بگیرید، درحالی که در طول مسابقه چند تن از حریفان را دریبل می زند، می خواهد توپ را به هم تیمی در حال حرکت خود پاس دهد.
پژوهش اخیر نشان می دهد که ما با مکانیسم های پیچیده مجهز هستیم که به ما اجازه می دهد تا مسیری را طی کنیم و به صورتی انعطاف پذیر دیدگاه های متنوع سطوح مختلف را با هم ادغام کنیم. برای مثال، این در درک اصلی ما منعکس شده که بر اساس دیدگاه انتخاب شده یک چیز یکسان می تواند به شکلی متفاوت دیده شود –اینکه آیا این دیدگاه انتخاب شده به دیدگاه های معرفتی، مفهومی، عاطفی با بینایی-فضایی نیاز دارند (به پرنر، براندل و گارنهام، 2003 مراجعه کنید). از نظر عملکردی، توانایی پذیرش منعطف دیدگاه یک فرد دیگر، درحالی که به صورت مشترک یک هدف دارند، برای فعال کردن اطلاعات اهداف مشترک و همچنین هماهنگی موفق فعالیت ها محوری است (براتمن، 1992).
Perspective-taking is a key component of social interactions. However, there is an ongoing controversy about whether, when and how instances of spontaneous visuospatial perspective-taking occur. The aim of this study was to investigate the underlying factors as well as boundary conditions that characterize the spontaneous adoption of another person’s visuospatial perspective (VSP) during social interactions. We used a novel paradigm, in which a participant and a confederate performed a simple stimulus-response (SR) compatibility task sitting at a 90° angle to each other. In this set-up, participants would show a spatial compatibility effect only if they adopted the confederate’s VSP. In a series of 5 experiments we found that participants reliably adopted the VSP of the confederate, as long as he was perceived as an intentionally acting agent. Our results therefore show that humans are able to spontaneously adopt the differing VSP of another agent and that there is a tight link between perspective-taking and performing actions together. The results suggest that spontaneous VSP-taking can effectively facilitate and speed up spatial alignment processes accruing from dynamic interactions in multiagent environments.
Whether we steer a remote control helicopter, navigate fictional characters through a complex maze in a video game, or simply guide terribly lost friends to their destination over the phone, our daily life constantly challenges us with a plethora of visual perspectives that are often different to (if not competing with) our own point of view. Moreover, in many situations we do not have the possibility to ponder over the divergence of our own and somebody else’s vantage point but instead need to make quick decisions in order to successfully interact with others. Take, for instance, a soccer player who wants to pass a ball over to a moving teammate while dribbling past a swarm of opponents during a match.
Recent research suggests that we are equipped with sophisticated mechanisms that allow us to track and flexibly integrate varying perspectives on multiple levels. This is reflected, for example, in our fundamental comprehension that one and the same thing can be viewed or construed differently depending on the chosen standpoint—whether this requires an epistemic, conceptual, affective, or visuospatial perspective (see Perner, Brandl, & Garnham, 2003). Functionally, the ability to flexibly adopt another person’s perspective for example, while jointly attending to an object, is pivotal in order to enable the formation of joint goals, as well as the successive coordination of actions (Bratman, 1992).
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه
تاکنون دیدگاهی برای این نوشته ارسال نشده است
دیدگاه خود را بنویسید: