تهویه با فشار مثبت بعد از جراحی
سالانه، بیشتر از 200 میلیون جراحی بزرگ، در سرتاسر جهان انجام می شود. اگرچه، جراحی موفقیت آمیز یک شرط لازم برای پیامدهای رضایت بخش بعداز جراحی می باشد، اما مزایایی هر روش جراحی ممکن است توسط ایجاد عوارض بعداز جراحی دچار نقصان شود. گزارش شده است که 5 تا 10% از همه ی بیمارانی که جراحی می شوند و بیشتر از 30% تا 40% از آنهایی که تحت جراحی شکم یا قفسه سینه قرار می گیرند، عوارض ریوی بعداز جراحی در آنها ایجاد می شود (PPCs). PPCs که یک بخش (درصد) مهمی از ریسک های مرتبط با روش های جراحی و بی هوشی های عمومی می باشد، یک دلیل مهم از ناخوشی و مرگ و میر بعداز جراحی می باشد و با هزینه های قابل توجه در مراقبت بیمارستانی همراه می باشد. یافته های اخیر که از بیمارستان عمومی ماساچوست به دست آمده است به ما شواهد قابل توجهی را از اثر PPCs عرضه می کند. توسط آنالیز داده های به دست آمده از یک گروه متشکل از 33.769 مورد جراحی، محققین فهمیدند که لوله گذاری مجدد برنامه ریزی شده، در 3 روز اول بعداز جراحی با یک افزایش 72 برابری ریسک مرگ در بیماران همراه می باشد. بنابراین، توانایی برای پیش بینی و جلوگیری از PPCs یک امر ضروری برای هر ارائه کننده ی مراقبت بعداز جراحی می باشد و یک معیاری از کیفیت و ایمنی درمان می باشد. تهویه ی مکانیکی، یک درمان حمایت کننده ی (پشتیبان) ضروری برای حفط تبادل گاز در طی بیهوشی عمومی می باشد و می تواند با تحویل داروهای استنشاقی بیهوشی موجب حفظ بیهوشی شود. به هرحال، شواهد بسیاری، هم از مطالعات آزمایشگاهی و هم از مطالعات بالینی وجود دارد که تهویه ی مکانیکی غیر بهینه می تواند موجب آغاز آسیب ریوی در بیمارانی که دارای ریه سالم در آغاز تهویه هستند، شود. تهویه ی محافظ ریه (Lung-protective ventilation)، با ونتیلاتور غیرمحافظ، که در آن از یک یا هر دو مورد حجم جاری بالا (VT) و سطوح خیلی پایین (کمتر از 5 سانتی متر آب) فشار مثبت انتهای بازدمی (PEEP) استفاده می شود، یا حتی بدون PEEP می باشد، مغایر است، و یک استراتژی روتین درمان بیماران مبتلا به سندرم زجر تنفسی حاد می باشد (ARDS). اگرچه، پیشنهاد شده است که این روش ممکن است در یک جمعیت وسیعی سودمند باشد، اما روش پیش گیری کننده ی تهویه ی محافظ ریه، در بیماران مبتلا به ریه های سالم، به ویژه در محیط اتاق جراحی، به طور گسترده ای پذیرفته شده نمی باشد. همراه با سایر جنبه های مهم مراقبت پس از جراحی، تهویه مکانیکی نیز کاملا تحت کنترل متخصص بی هوشی می باشد، کسی که باید از پیامدهای ناخواسته ی بالقوه ی محیط های (دستگاه های) نامناسب و اینکه استفاده از تهویه ی مکانیکی مبتنی بر فیزیولوژی، می تواند ریسک PPC را کاهش دهد، آگاه باشد.
MORE than 200 million major surgical procedures are performed annually worldwide.1 Although successful surgery is a necessary condition for satisfactory postoperative outcomes, the benefits of any surgical procedure may be mitigated by the development of postoperative complications. It has been reported that 5 to 10% of all surgical patients and up to 30 to 40% of those undergoing thoracic or abdominal surgery develop postoperative pulmonary complications (PPCs).2 PPCs account for a substantial proportion of risks related to the surgical procedure and general anesthesia, are a major cause of postoperative morbidity and mortality, and are associated with considerable costs in hospital care. Recent findings from the Massachusetts General Hospital offered us particularly striking evidence of the harmful effect of PPCs.3 By analyzing the data from a cohort of 33,769 surgical cases, the authors found that unplanned reintubation within the first 3 days after surgery was associated with a 72-fold increased risk of in-hospital mortality. The ability to anticipate and prevent PPCs is therefore becoming an imperative for any perioperative care provider and is a measure of the quality and safety of care. Mechanical ventilation is an essential supportive therapy to maintain gas exchange during general anesthesia and may provide for maintenance of anesthesia with delivery of inhaled anesthetics. However, there is accumulating evidence from both experimental and clinical studies that nonoptimal mechanical ventilation can initiate lung damage in patients with healthy lungs at the onset of ventilation.4 Lung-protective ventilation, as opposed to nonprotective ventilator settings using either or both high tidal volume (VT) and very low levels (<5cm H2 O) of positive end-expiratory pressure (PEEP) or even no PEEP, is becoming a routine strategy of treatment in patients with acute respiratory distress syndrome (ARDS).5,6 Although it has been suggested that this approach might be beneficial in a broader population, prophylactic lung-protective ventilation is not widely accepted in patients with healthy lungs,7 especially in the operating room environment. Along with other critical aspects of perioperative care, mechanical ventilation is entirely under the control of anesthesiologists, who must be aware of the potential unintended consequences of inappropriate settings and that use of physiology-oriented mechanical ventilation can reduce the risk of PPCs.
وضعیت اخیر تهویه مکانیکی در اتاق جراحی
منطق استفاده از استراتژی های پیش گیرانه ی تهویه محافظ ریه در مراقبت پس از جراحی
یافته های اخیر در تهویه محافظ ریه حین عمل جراحی
مفهوم چندوجهی بودن تهویه P.O.P
ریسک های مرتبط با استفاده از روش پیش گیرانه تهویه محافظ ریه با فشار مثبت
جهت گیری (مسیر) آینده روش مراقبت محافظ ریه پس از جراحی
نتیجه گیری
Current Status of Mechanical Ventilation in the Operating Room
The Rationale to Use Preventive Lung-protective Ventilation Strategies in Perioperative Care
Recent Findings in Intraoperative Lung-protective Ventilation
The P.O.P. Ventilation Multifaceted Concept
Risks Associated with the Use of Prophylactic Positive Pressure Lung-protective Ventilation
Future Directions in Perioperative Lung-protective Care
Conclusion
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه