سکرتین، 100 سال بعد
یکصدسال از کشف سکرتین توسط بایلیس و استارلینگ در سال 1902 می گذرد. در سده گذشته، تحقیقات سکرتین توسط بسیاری از فعالیت های مهم شامل ایزولاسیون، خالص سازی و تعیین ساختمانی، سنتز شیمیایی، تشکیل هورمون توسط آزمایشات رادیوایمینولوژی و ایمنونوترالیزاسیون، شناسایی پذیرنده اختصاصی و کلون کردن سکرتین و پذیرنده آن و شناسایی پپتید رهاشده سکرتینی انجام شده است. این موضوع مشخص شده است که سکرتین هورمون تنظیمی از غده‌ی ترشحی پانکراس است که در ترشح مایعات و بیکربنات و ترشحات گاستریک اسید و جابجایی گاستریک نقش دارد. رهاسازی و فعالیت سکرتین توسط اثرات متقابل هورمون-هورمونی و عصبی-هورمونی تنظیم می شود. عصب واگوس به ویژه در مسیر انتقالی خود، نقش ضروری را در فعالیت های فیزیولوژیکی سکرتین ایفا می کند. اطلاعات اساسی در رابطه با ویژگی پذیرنده سکرتین جمع آوری شده است اما توانایی آنتاگونیستی خاص-پذیرنده سکرتین هنوز فرموله نشده است. مکانیزم های تنظیمی عصبی رهاسازی و فعالیت سکرتین هنوز نیاز به رفع ابهام بعدی دارد. نقش فیزیولوژیکی سکرتین در ترشحات گوارشی و جابجایی و ارگان های خارج از دستگاه گوارشی هنوز در ابهام باقی مانده است. حضور سکرتین و پذیرنده آن در سیستم عصب مرکزی بخوبی روشن شده است اما فعالیت آن همانند نوروپپتید بتدریج مشخص شده است و نیاز به مطالعات بیشتری در آینده دارد.
در انتهای قرن نوزدهم، پاولوف در سگ مشاهده کرد که ترشح بیرونی پانکراس توسط مکانیزم دوگانه‌ای کنترل می شود که بخشی توسط عصب واگوس و دیگری از طریق محرک با منشا تماس با غشا مخاطی دوازدهه با مواد اسیدی فاقد در شکم می باشد. اگرچه مطالعات پاولوف به میزان زیادی بر این اعتقاد استوار بود که محرک خارج شده توسط اسید در دوازدهه در مکانیزم رفلکس عصبی جانبی بین غشا دوازدهه و پانکراس دخیل است. در ژانویه 1902 بایلیس و استارلینگ گزارش کردند که تزریق 4/0 درصد اسیدهیدروکلریک به لوپ روده اما نه تزریق اسید درون وریدی، منجر به ترشح مداوم پانکراس برای چند دقیقه می‌شود. آنها اعتقاد داشتند که عامل فعال باید از غشا گوارشی منشا گرفته باشد و نشان دادند که تزریق درون‌وریدی اسید استخراج شده از غشای لوپ روده ترشح پانکراس را تحریک کرد. آنها عامل فعال در غشا گوارشی را سکرتین نامیدند که در ادامه واژه هورمون به آن اطلاق شد که در یک ارگان تولید و طی گردش به دیگر ارگان انتقال می یابد و بر آن تاثیر می‌گذارد. این مشاهدات فصل جدید از مفهوم هورمون بر مکانیزم تنظیمی سیستم گوارشی و فیزیولوژی مدرن را معرفی کرد. بیش از 100 سال از کشف سکرتین می گذرد. در این مقاله ما برخی از وقایع مهم و اکتشافات مهم در مطالعه سکرتین به ویژه که در قبل در آزمایشگاه ما ارائه شده است را بازنگری می کنیم.
One hundred years have elapsed since the discovery of secretin by Bayliss and Starling in 1902. In the past century, the research of secretin has gone by many milestones including isolation, purification and structural determination, chemical synthesis, establishment of its hormonal status by radioimmunoassay and immunoneutralization, identification of the specific receptor, cloning of secretin and its receptor, and identification of a secretin-releasing peptide. It has become clear that secretin is a hormone-regulating pancreatic exocrine secretion of fluid and bicarbonate, gastric acid secretion, and gastric motility. The release and actions of secretin is regulated by hormone–hormonal and neurohormonal interactions. The vagus nerve, particularly its afferent pathway, plays an essential role in the physiological actions of secretin. Substantial information about the property of the secretin receptor has been accumulated, but a potent secretin receptor-specific antagonist remains to be formulated. The neural regulatory mechanisms of the release and action of secretin await further elucidation. The physiological role of secretin in intestinal secretions and motility and extragastrointestinal organs remains to be defined. The presence of secretin and its receptor in the central nervous system is well documented, but its function as a neuropeptide has been recognized gradually and requires extensive study in the future.
contact of the duodenal mucosa with the acidic material emptied from the stomach.1 However, Pavlov’s school strongly believed that the stimulus elicited by acid in the duodenum involved a peripheral nervous reflex mechanism between the duodenal mucosa and the pancreas. In January 1902, Bayliss and Starling2 reported the historical observation that infusion of 0.4% HCl into a denervated jejunal loop, but not intravenous infusion of the acid, resulted in continuous secretion from the pancreas for some minutes. They believed that the active agent must be originated from the intestinal mucosa and proceeded to demonstrate that intravenous injection of an acid extract from the mucosa of the denervated jejunal loop stimulated pancreatic secretion. They named the active agent from the intestinal mucosa “secretin” and subsequently coined the term “hormone” to describe an active chemical messenger-like secretin that is produced in one organ and carried through the circulation to another organ to exert its effect. Their observation thus had introduced a new epoch of an exciting “Hormone Concept” on the regulatory mechanism of digestive system and modern physiology. More than 100 years have elapsed since the discovery of secretin. In this article, we review some of the major events and important findings in secretin research, particularly those accomplished in our laboratory in the past.
نقطه عطف تحقیقات پیرامون سکرتین
ساختار سکرتین
توزیع سکرتین
مکانیزم رهاسازی سکرتین
کشف پپتید ازادکننده سکرتین
فعالیت های فیزیولوژیکی سکرتین
مکانیزم تنظیمی آزادسازی و فعالیت های سکرتین
پذیرنده سکرتین
سکرتین به عنوان نوروپپتید
جنبه های پزشکی سکرتین
تشخیص
پاتوفیزیولوژی سکرتین
استفاده درمانی از سکرتین
خلاصه و چشم انداز آینده
Milestones of secretin research
Structure of secretin
Distribution of secretin
The mechanism of secretin release
Discovery of secretin-releasing peptide
Physiological actions of secretin
The regulatory mechanism of release and actions of secretin
The secretin receptor
Secretin as a neuropeptide
Clinical aspects of secretin
Diagnosis
Pathophysiology of secretin
Therapeutic use of secretin
Summary and future prospects
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه