دیابت شیرین یک بیماری متابولیکی جدی می باشد که بر افراد در همه جای جغرافیایی، قومی و نژادی تاثیر میگذارد وشیوع آن در سطح جهانی است. بار مالی این بیماری پرهزینه در کشورهای کم درآمد و متوسط (LMIC)بالاست، جایی که تاثیرات مدرنیزاسیون و شهرنشینی تغییرات ناخوشایندی را در پارامترهای شیوه ی زندگی ایجاد کرده است.
در سال 2013، تخمین زده شده است که 282 میلیون نفر در جهان دارای دیابت هستند، که بیشترین افراد در کشورهای کم در آمد و متوسط زندگی می کنند. تخمین زده شد که کشور هند دارای 1/65 میلیون نفر بزرگسال در سال 2013 دارای دیابت هستند و دارای جایگاه دوم در میان 10 کشور اول دنیا که بیشترین تعداد دیابت را دارند می باشد. پیش بینی می شود این تعداد تا سال 2035 به 109 میلیون نفر برسد، مگر اینکه گام هایی برای جلوگیری از موارد جدید دیابت برداشته شود. پیشگیری های اولیه از دیابت امکان پذیر است و استراتژی هایی مانند اصلاح شیوه ی زندگی در جمعیت ها و قومیت های گوناگون نیز امکان پذیر می باشد. به هر حال برای پیاده سازی استراتژی ها در سطح جمعیت، برنامه های ملی که از لحاظ فرهنگی و اجتماعی مورد پذیرش هستند باید شکل بگیرند، که در حال حاضر در اکثر کشور های توسعه یافته و در حال توسعه وجود ندارد. تشخیص زود هنگام و مراجعه به موسسات اقدامات درمانی مناسب، باعث می شود نتایج گلایسمی مطلوب باشد و از عوارض عروقی جلوگیری کند.
دیابت نوع دو که 80 تا 85 درصد کل دیابت را شامل می شود، دارای یک دوره ی پنهان و بدون علامت می باشد که اغلب چندین سال بدون تشخیص باقی می ماند. به عوان مثال، در بسیاری از بیماران، عوارض عروقی در زمان تشخیص دیابت وجود ندارند، که اغلب توسط یک آزمایش در فرصت مناسب شناخته می شود. جمعیت آسیا در جهان مخصوصا هند، در مقایسه با جمعیت غرب، افراد جوان در ریسک بالایی در ابتلا به دیابت به سر می برند. بنابراین، کوشش ها برای تشخیص زود هنگام دیابت ضروری است تا بیماران دیابتی رنج طولانی مدت را تحمل نکنند و همچنین بار اجتماعی و مالی آن به صورت قابل توجهی در صورت تشخیص به موقع کاهش خواهد یافت.
Diabetes mellitus is a serious metabolic disease, affecting people of all geographic, ethnic or racial origin and its prevalence is increasing globally1 . Burden from this costly disease is high on the low and middle income countries (LMIC) where the impacts of modernization and urbanization have caused marked adverse changes in lifestyle parameters.
In 2013, of the estimated 382 million people with diabetes globally, more than 80 per cent lived in LMIC. It was estimated that India had 65.1 million adults with diabetes in 2013, and had the 2nd position among the top 10 countries with the largest number of diabetes. This number is predicted to increase to 109 million by 2035 unless steps are taken to prevent new cases of diabetes1 . Primary prevention of diabetes is feasible and strategies such as lifestyle modification are shown to be effective in populations of varied ethnicity2,3. However, for implementation of the strategies at the population level, national programmes which are culturally and socially acceptable and practical have to be formulated which are currently lacking in most of the developed and developing countries. Early diagnosis and institution of appropriate therapeutic measures yield the desired glycaemic outcomes and prevent the vascular complications4 .
Type 2 diabetes which accounts for 85-95 per cent of all diabetes has a latent, asymptomatic period of sub-clinical stages which often remains undiagnosed for several years1 . As a result, in many patients the vascular complications are already present at the time of diagnosis of diabetes, which is often detected by an opportunistic testing. Asian populations in general, particularly Asian Indians have a high risk of developing diabetes at a younger age when compared with the western populations5 . Therefore, it is essential that efforts are made to diagnose diabetes early so that the long term sufferings by the patients and the societal burden can be considerably mitigated.
عوامل خطر در ابتلا به دیابت
نشانه ها و دلایل ابتلا به دیابت
علائم هشداردهنده و علائم کلاسیک دیابت
آزمایش غربالگری دیابت
اهمیت شناسایی پیش دیابت
نتیجه گیری
Risk factors for diabetes
Signs and symptoms of diabetes
Warning signs & classic symptoms of diabetes
Screening test for diabetes
Significance of identifying prediabetes
Conclusions