عوارض مرتبط با پروتزهای متحرک نگه داشته شده با ایمپلنت
مقدمه
آمار در حال تغییر جمعیت در ایالات متحده و سایر کشورهای غربی یک تغییری را در نرخ ها و الگوهای از دست دادن دندان (ادنتولیسم) نشان داده است. اگرچه، روند عمومی در جهت کاهش از دست دادن کامل دندان ها می باشد، اما بزرگترین گروهی که نیاز به نوسازی دهانی کامل یا جزئی دارند جمعیت مسن می باشد. یک مطالعه ای که توسط دوگلاس و همکارانش (2002) انجام شده بود، به این نتیجه دست پیدا کرده است که در طی 30 سال گذشته، در هر دهه، 10% کاهش در از دست دادن دندان ها (ادنتولیسم) تجربه شده بود که بیشتر از مقدار جبرانی 79% افزایش در جمعیت بالغین بزرگتر از 55 سال می باشد.
دندان مصنوعی کامل و ناکامل مرسوم، از قدیم گزینه های درمانی انتخابی برای بیمارانی بودند که تمایل به پروتز متحرک داشتند. این گزینه ها برای بیمارانی با منابع مالی محدود که درمان غیر مهاجم را ترجیح می-دادند مناسب هستند. به هرحال، این گزینه های درمانی بدون عوارض نیستند. به طور کلی، موفقیت دندان های مصنوعی کامل (اوردنچر) مرسوم بستگی به آغاز با آناتومی دهانی مناسب، مانند لبه هایی که به صورت کمینه بازجذب شده اند، قوسی که مقاومت به جابجایی را شکل می دهد، و کامی که حاملی را برای پایداری دندان مصنوعی شکل می دهد، دارد. البته، کسب آناتومی دهانی ایده آل به ندرت شدنی می باشد، به ویژه اگر یک بیمار چندین سال قبل از قرار دادن دندان های مصنوعی بی دندان مانده باشد. دندان های مصنوعی کامل ممکن است فاقد ثبات و بقا باشند، که جویدن و سخن گفتن را تحت تاثیر قرار می دهد و به طور کلی یک اثر منفی روی کیفیت زندگی بیماران دارد. اگر بیماران از اینکه قادر به غذا خوردن نباشند یا ازاینکه دندان های مصنوعی خودشان را در زمان صحبت کردن از دست بدهند، بترسند، ممکن است از نظر اجتماعی منزوی شوند. در مورد فک پایین ادنتولوس نسبت به فک بالای ادنتولوس، ممکن است نگرانی بیشتری برای قرار دادن دندان مصنوعی وجود داشته باشد.
INTRODUCTION
The changing demographics of the population in the United States and other Western countries have created a shift in the rates and patterns of edentulism.1 Although the overall trend is toward a decrease in complete edentulism, the group in greatest need of complete or partial oral rehabilitation is the rapidly growing aging population. A study conducted by Douglass and colleagues1 in 2002 concluded that, “The 10% decline in edentulism experienced each decade for the past 30 years will be more than offset by the 79% increase in the adult population older than 55 years.1 ”
Conventional complete and partial dentures have historically been the treatment options of choice for patients desiring removable prostheses. These options have been suitable for patients with limited financial resources who prefer noninvasive treatment. However, these treatment options are not without complications. In general, the success of conventional complete dentures depends on starting with appropriate oral anatomy, such as minimally resorbed ridges, arch forms resistant to displacement, and palate forms conducive to denture stability. Of course, obtaining the ideal oral anatomy is rarely possible, especially if a patient has remained edentulous for several years before wearing dentures. The resulting complete dentures may lack stability and retention, affecting mastication and speech, and the overall effect has been a negative on the patient’s quality of life. Patients may withdraw socially if they have a fear of being unable to eat or of losing their dentures when speaking. The edentulous mandible tends to be of more concern to denture wearers than the edentulous maxilla.
نکات کلیدی
مقدمه
تعداد و موقعیت ایمپلنت ها
دندان های مصنوعی
ماندیبل (فک پایین)
ماکزیلا (فک بالا)
عوارض مکانیکی دندان مصنوعی حمایت شده با ایمپلنت
دندان مصنوعی ناکامل متحرک حمایت شده با ایمپلنت
عوارض مرتبط با دندان های مصنوعی ناکامل متحرک حمایت شده با ایمپلنت
خلاصه
Key points
Introduction
Number and location of implants
Overdentures
Mandible
Maxilla
Mechanical complications of implant supported overdentures
Implant-supported removable partial denture
Complications associated with implant-supported removable partial dentures
Summary
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه