آرام بخش و هذیان گویی در واحد مراقبت ویژه
بیماران در واحد های مراقبت ویژه (ICU ها) با استفاده از روش های مختلف مورد درمان قرار میگیرند ( که مهم ترین آن ها لوله گذاری داخلی و هوا رسانی های تهاجمی مکانیکی میباشد) که گاهی این درمان ها ممکن است تنش آفرین و ناراحت کننده باشند. درد رایج ترین مشکلی است که در حافظه ی بیماران بعد از دوران ماندن در ICU باقی میماند. مشکلاتی که در وضعیت بیمار ایجاد میشود ممکن است به صورت تصادفی موجب خارج شدن تصادفی لوله گذاری ها یا کاتتر های درون وریدی مورد استفاده برای نظارت بر بیمار شود یا شرایطی را ایجاد کند تا نیاز به دارو هایی ایجاد شود تا بتوانند زندگی فرد را نجات دهند. در نتیجه، آرام بخش ها و ضد درد ها در میان رایج ترین دارو هایی هستند که در ICU ها مورد استفاده قرار میگیرند.
روش های مراقبت درمانی ویژه اولیه ، در زمانی که هوا رسانی مکانیکی با استفاده از ماشین های ابتدایی انجام میشد که قادر نبودند تا با تلاش های تنفسی بیمار هماهنگ شوند، از حالت بیهوشی در زمان عمل جراحی به صورت روش های بسیار بهتر تکامل یافته است. در نتیجه، معمولا تا زمانی که بیمار میتوانست بدون کمک تنفس کند، از مسکن های قوی برای وی استفاده میشد. توسعه های ایجاد شده در روش های مراقبت ویژه در 30 سال گذشته، شامل ونتیلاتور های کنترل پذیر با میکروکنترلر ها که با تلاش های تنفسی بیمار هماهنگ میشوند و دارو های جدید مسکن با عملکرد سریع تر، به صورت محسوس موجب شده اند که این روش ها بهبود پیدا کنند. همچنین شناسایی درد، استفاده ی بیش از حد از دارو های مسکن و هذیان گویی مشکلاتی هستند که در صورتی که به صورت مناسب شناسایی نشده و درمان نشوند، میتوانند برای بیمار مضر بوده و میتوانند موجب کاهش عملکرد و حتی مرگ بیمار شود.
Patients in intensive care units (ICUs) are treated with many interventions (most notably endotracheal intubation and invasive mechanical ventilation) that are observed or perceived to be distressing. Pain is the most common memory patients have of their ICU stay.1 Agitation can precipitate accidental removal of endotracheal tubes or of intravascular catheters used for monitoring or administration of life-sustaining medications. Consequently, sedatives and analgesics are among the most commonly administered drugs in ICUs.
Early intensive care practice evolved from intraoperative anesthetic care at a time when mechanical ventilation was delivered by rudimentary machines that were not capable of synchronizing with patients' respiratory efforts. As a result, deep sedation was commonly used until a patient was able to breathe without assistance. Developments over the past 30 years, including microprocessor-controlled ventilators that synchronize with patients' own respiratory efforts and new, shorter-acting sedative and analgesic medications, have dramatically changed this approach. Equally important has been the recognition that pain, oversedation, and delirium are issues that if undetected and untreated are distressing to patients and associated with increased morbidity and mortality.
درد، تخفیف درد و مسکن در ICU
انتخاب عامل مسکن
پیش گیری ها و درمان هذیان گویی
ارزیابی و نظارت بر روی مسکن ها و هذیان گویی
مقیاس های استفاده از مسکن ها
شناسایی هذیان گویی
پیش گیری و درمان هذیان گویی
پیش گیری
درمان
تکنیک بهبود های کیفی
جمع بندی
Pain, Analgesia, and Sedation in the ICU
Choice of Sedative Agent
Prevention and Treatment of Delirium
A ssessment a d Monitoring of Sedation and Delirium
Prevention and Treatment of Delirium
Quality Improvement Techniques
Conclusions
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت ورد (word) با قابلیت ویرایش، بدون آرم سایت ای ترجمه
- ترجمه فارسی مقاله با فرمت pdf، بدون آرم سایت ای ترجمه