چکیده
هدف: در این مطالعه، تاثیر مصاحبه ی انگیزشی بر روی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع مورد ارزیابی قرار گرفت.
روش ها: 56 بیمار مبتلا به صرع در یک کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی به گروه های مداخله و کنترل تقسیم شدند. مصاحبه ی انگیزشی در طول 5 جلسه برای گروه مداخله انجام شد و گروه کنترل، خدمات مراقبت سلامت را دریافت کردند. پرسشنامه ی کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به صرع (QOLIE-89) به عنوان پیش و پس آزمون برای هر دو گروه مورد استفاده قرار گرفت. قبل و دو ماه بعد از درمان، هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها توسط آزمون t، آزمون مربع کای و آزمون t جفتی تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که میانگین امتیاز QOLIE-89 در گروه مداخله قبل و بعد از درمان، به ترتیب 8.55 ± 38.94 و 7.99 ± 70.90 بود و در گروه کنترل، به ترتیب 12.27 ± 44.59 و 7.16 ± 36.52 بود. گروه مداخله، افزایش معنادار امتیاز را در کیفیت زندگی خود (p<0.001) نشان دادند؛ در حالی که گروه کنترل کاهش امتیاز (p<0.001) را داشتند.
نتیجه گیری: رویکرد مصاحبه ی انگیزشی می تواند به عنوان یک روش درمانی برای بهبود کیفیت زندگی بیماران مورد استفاده قرار گیرد.
مقدمه
به علت تشنج های غیر قابل پیش بینی، بیماران مبتلا به صرع پیامدهای اقتصادی، اجتماعی، فیزیکی و روانی را در تمام ابعاد زندگی خود تجربه می کنند. شیوع جهانی صرع بین 0.5 تا 0.9 درصد برآورد شده است. یک مطالعه ی ایرانی شیوع 1.8 درصد صرع را در مناطق روستایی و شهری ایران نشان داد. برخی از مطالعات در ایران، آفریقا، ایالات متحده و انگلستان نشان داده اند که بیماران مبتلا به صرع، بدنامی اجتماعی را تجربه می-کنند و به عنوان بیمار روانی، بی عقل، دیوانه شناخته می شوند. مطالعات متعدد در سراسر جهان، بدفهمی و نگرش های منفی را در جمعیت عمومی گزارش کرده اند. افراد مبتلا به صرع بدون شک در برابر بدنامی فراگیر در بسیاری از جوامع آسیب پذیر هستند. مطالعات انجام شده در اتیوپی، ایران، ویتنام، زامبیا، چین و ایالات متحده آمریکا و همچنین چندین کشور اروپایی و خاورمیانه نشان داده اند که بدنامی مربوط به صرع نگرانی عمده در جهان است.
Abstract
Objective In this study, the effect of motivational interviewing on quality of life was evaluated in patients with epilepsy.
Methods Fifty-six patients with epilepsy in a clinical trial were randomly assigned to intervention and control groups. Motivational interviewing during 5 sessions was applied for the intervention group, and the control group received health-care services. Quality-of-life questionnaire in epilepsy (QOLIE-89) was applied as pre- and posttest for both groups. Before and two months after intervention, both groups were assessed. Data were analyzed by independent t-test, Chi-square test, and paired t-test.
Results The data analysis showed that mean score of the QOLIE-89 was 38.94 ± 8.55 and 70.90 ± 7.99 in the intervention group before and after the intervention, respectfully, and 44.59 ± 12.27 and 36.52 ± 7.16 in the control group sequentially. The intervention group showed a significant score increase in their quality of life (p < 0.001), whereas the control group had a score decrease (p < 0.001).
Conclusion Motivational interviewing approach could be used as an effective intervention method for improving patients' quality of life.
1. Introduction
Because of unpredictable seizures, patients with epilepsy experience economic, social, physical, and psychological consequences in all life dimensions [1,2]. Global prevalence of epilepsy has been estimated from 0.5% to 0.9% [3]. An Iranian study showed an estimated 1.8% epilepsy prevalence in the rural and urban areas of Iran. Some studies from Iran, Africa [4], the United States [5], and the United Kingdom [6] have shown that patients with epilepsy experience social stigma and are labeled as psychotic, insane, and demonic. Numerous worldwide studies have reported misunderstanding and negative attitudes in the general public [4]. People with epilepsy are doubly vulnerable to the pervasive stigma in most societies. The studies in Ethiopia, Iran, Vietnam, Zambia, China, and USA, as well as several European and Middle Eastern countries, have found that stigma related to epilepsy is a major concern in the world [5]
چکیده
1. مقدمه
2. مواد و روش ها
2.1. طراحی و نمونه
2.2. جمع آوری داده ها
2.3. روش
2.4. تجزیه و تحلیل داده ها
3. نتایج
4. بحث
5. نتیجه گیری
6. منابع
Abstract
1. Introduction
2. Material and methods
2.1. Design and sample
2.2. Data collection
2.3. Procedure
2.4. Data analysis
3. Results
4. Discussion
5. Conclusion