دانلود رایگان مقاله لاجورد از سر سنگ، بدخشان، افغانستان

        لاجورد که در سر سنگ بدخشان، افغانستان قرار گرفته است  برای اشیایی که از این سنگ  از زمان تمدن  های اولیه ساخته می شوند مواد خام را  فراهم کرده است . این ماده معدنی در اعماق کوههای هندکوش قرار گرفته است و دسترسی به آن دشوار است. به دلیل شرایط آب و هوایی، تنها چند ماه در طول تابستان باز می شود. لاجورد  در رگ هایی پیدا می شود که کلسیات و دولمیت های موجود در آن مرتبط با سیلیکاتها مانند دایپوسیت، اسکاپولیت و فورستریت هستند. پاپرایت همیشه وجود دارد ؛ ماده معدنی آبی خالص لازوریت است.رنگ لاجوردی با توجه به مقدار ناخالصی موجود در آن متفاوت است . کریستالهای لازوریت خوش ساخت با شکل برجسته {110] به ندرت یافت می شوند . این مقاله خواص کریستالوگرافی لاجورد ، مکان سر سنگ و معدن های انجا را بررسی می کند ، و پیشنهاداتی برای تکوین مواد ارایه می دهد.

         لاجورد سنگ زینتی (شکل 1) است که در آثار مکشوفه برخی از قدیمی ترین تمدن ها پیدا شده است . گردنبندی که  از این مواد ساخته شده  در مقبره نوسنگی موریتانی و قفقاز کشف شده است . ظاهر لاجورد در طول حفاری باستان شناسی در بین النهرین نشانه تکامل، از لحاظ اقتصادی و هنری،  جوامعی بوده است که هزاران سال پیش در منطقه سومر رونق داشته اند.

           در یک اثر با مستندات کافی، جورجینا هرمان (1968)  در مورد مبدا  ممکن  مواد معدنی به تفحص پرداخته است  و به این نتیجه رسیده است که آن(لاجورد)  از معادن بدخشان  آمده است ،  یعنی جایی که الان به عنوان  افغانستان شناخته می شود.بین النهرین مرکز اقتصادی برای این ماده ارزشمند بود، که توسط هنرمندان خود به اشیاء لوکس تبدیل می شد . بنابراین، بیش از 4000 سال پیش، روابط تجاری بین عراق باستان و افغانستان ایجاد شده بود ،  واردات سنگ آبی به ویژه در آغاز سومین دوره پادشاهی ، که اوج تمدن اور را نشان می داد به دلیل استفاده های مختلفی که برای این ماده قرار داده شده بود دارای اهمیت بود .  در  حفاری گورستان سلطنتی اور،  اشیاء فوق العاده قدیمی از لاجورد - سیلندر مهر و موم، گردنبند، و مجسمه های حیوانات و افراد -که درجه پیچیدگی  در مجسمه سازی و حکاکی جواهر را تایید می کنند - پیدا شده است. تعداد زیادی از  اشیاء لاجوردی در مقبره نشان می دهد که این سنگ آبی دارای  ارزش آیینی است ، همانطور که امروز در سراسر ایران و شرق دیده می شود -  در دوره پریداینستیک و همچنین تمام اوایل دوره پادشاهی از عراق، لاجورد  به مصر، صادر می شد با این وجود، اشیاء تشکیل شده از لاجورد تنها در مقبره ثروتمندترین افراد پیدا شده است. مردم شرقی، عبرانیان، بابل، و آشوریان نیز از این سنگ لاجورد برای تزئینات در اولین روز های تمدن استفاده کرده اند. 

        کلمه لازروم در قرن ششم ظاهر شد که از کلمه عربی لازورد گرفته شده است .که در فارسی به نوبه خود  لازول و بعدا کلمه ازور از آن می آیند. در  اوایل قرن پنجم، این مواد معدنی در اروپا تحت نام آلترا مارینوم یا آبی سیرشناخته شد، که بعدا به آلترامارین تبدیل شد. تا زمانی که توسط جی بی گومیت در سال 1826 از یک روش سنتز  که به صنعت اجازه  آماده سازی مقادیر زیادی از رنگدانه آبی را با قیمت پایین می داد این رنگدانه تولید نشده بود,  آلترامارین به عنوان بارزش ترین رنگدانه آبی فقط  توسط همه نقاشان بزرگ مورد استفاده قرار گرفت.

         در واقع، جایگزین های بسیاری برای لاجورد  در طول سال ها ظاهر شدند . این ها (جایگزین ها) حاوی شیشه، اسپینل مصنوعی ، یشم رنگی ، و مخلوطی از قطعات پیریت با پلاستیک غنی از پودر لاجورد بودند . اکثر به تازگی، گیلسون تولید لاجوردی -را با و بدون پیریت- تقلید کرده است که خیلی جذاب است. 

کانسار های لاجورد 

         به غیر  آنهایی که در بدخشان هستند، چند کانسار یافت شده است و گاها" در اتحاد جماهیر شوروی مورد بهر برداری قرار گرفته اند. کانسار  در منطقه دریاچه بایکال (هوگارت، 1970) یک سنگ با کیفیت متوسط را تولید می کند، اما بیش از حد از بین النهرین دور است تا به آنجا فرستاده شود. در سال 1930، یک هیئت روسی مقداری لاجورد را  در کوه های پامیر، در یک منطقه که دسترسی به آن بسیار دشوار است کشف کرد(وبستر، 1962). این کانسار در درجه اول برای فلوگوپیت استخراج شد ، اگر چه درجه متوسط لاجورد نیز به دست آمد (هوگارت، 1970)

         لاجورد کمی در نقاط دیگر جهان یافت شده است. کانسارهایی در شیلی و برمه شناسایی شده است،اما کیفیت این مواد در بهترین حالت متوسط است. لاجورد همچنین در  در سانبردیناردیو کانتی، کالیفرنیا پیدا شده است، اما بسترهای اصلی تنها چند میلی متر عرض دارند (راجرز، 1938) . رگ های ضخیم ترنیز کشف شده است و مواد اخیرا" در ایالات متحده به بازار عرضه شده است، اما کیفیت  طوری است که آن  توجه  کانی شناسان  را به جای  گوهرشناسان به خود جلب کرده است . برای  شرح  این و دیگر کانسارهای لاجورد -آمریکای شمالی خواننده  به  سینکانکاس ( 1976) ارجاع داده می شود.

         معادن بدخشان ، بنابراین، نه تنها  قدیدیمی ترین معادن در کل جهان هستند، بلکه آنها ممکن است پربارترین معادن  باشند. آنها  از لحاظ تاریخی بسیاری از مواد با بهترین کیفیت را تولیدکرده اند  . علاوه بر این، به دلیل محل آنها،  در  نحوه بهر برداری  از آنها در طول قرن ها  تغییر کمی ایجاد شده است.  

         لاجورد معمولا بزرگ است و یا دارای ناخالص کمتر یا بیشتر  است. به جای یک ماده معدنی واحد، آن سنگ مخلوطی از مواد معدنی است که تا حد زیادی در ترکیب شیمیایی و رنگ متفاوت هستند (شکل 2). از نقطه نظر فیزیکی و شیمیایی  این ساختار آبی لازوریت معدنی است. این ماده معدنی هدف بسیاری از مطالعات به ویژه با توجه به رنگ آن بوده است. برای حل سوالات که بوجود آمده اند،  تا آنجا که ممکن است،  باید یک نمونه  همگن  مانند کریستال خوش ساخت را  به کار بگیرند. اما چنین کریستالی بسیار نادر است، زیرا کارگران معدن  فقط در جستجوی  بلوک های سنگ آبی هستند تا آنها را برای اشیا هنری حکاکی کنند و صیقل دهند.

         The lapis-lazuli deposits at Sar-e-Sang in Badakhshan, Afghanistan, have provided the raw material for objects fashioned of this stone since the earliest civilizations, The mine, which lies in the Hindu-Rush mountains, is difficult to reach and, because of climatic conditions, is opened only a few months during the summer. The lapis is found in veins in which calcite and dolomite are intimately associated with silicates such as diopside, scapolite, and forstsrite. Pyrite is always present; the pure blue mineral is lazurite. The color of the lapis-lazuli varies according to the amount of the various impurities contained therein. Well-formed crystals of lazurite with the dominant {110] shape are rarely found. This article examines the crystallographic properties of lapis-lazuli, the site of Sar-e-Sang and the lapis-lazuli deposits there, and offers an explanation for the genesis of the material.

        Lapis-lazuli is an ornamental stone (figure 1) that has been found in the artifacts of some of the oldest known civilizations. Necklaces of this material have been discovered in the neolithic tombs of Mauretania and the Caucasus. The appearance of lapis during archeological excavations in Mesopotamia marks the evolution, economically and artistically, of societies that flourished thousands of years ago in the region of Sumer.

          In a well-documented work, Georgina Herrmann (1968) speculated on the possible origins of the mineral and concluded that it came from the mines of Badalzhshan, in what is now Afghanistan. Mesopotomia was the commercial center for this treasured material, transformed by its artists into objects of luxury. Thus, more than 4,000 years ago, commercial relations were established between ancient Iraq and Afghanistan, more than 2500 lzm to the east. Importation of the blue stone was particularly important at the beginning of the 3rd Dynasty, which marked the apogee of the civilization of Ur, because of the various uses to which the material was put. In the royal cemetery of Ur, excavations revealed fantastic objects fashioned from lapis-lazuli-cylinder seals, necklaces, and statuettes of animals and persons-which testify to the high degree of sophistication attained in sculpture and gem engraving. The abundance of objects of lapis-lazuli in the tombs suggests that this blue stone already possessed a ritualistic value, much as is seen today throughout Iran and the Orient. From Iraq, lapis-lazuli was exported to Egypt during the predynastic period as well as all early dynasties. In Egypt, however, objects formed from lapislazuli have been found only in the tombs of the wealthiest persons. Oriental people, the Hebrews, the Babylonians, and the Assyrians also used this azure stone for ornamentation in the earliest days of their civilizations.

        The word luzurium appeared in the sixth century. It is borrowed from the Arab lazaward, which was taken in turn from the Persian lajevard and from which came the word lazul, then azur. As early as the fifth century, the mineral was introduced in Europe under the name ultramarinurn, which became ultramarine. Ultramarine served as the most valuable blue pigment and was used by all the great painters until the discovery by J. B. Guimet in 1826 of a method of synthesis that allowed industry to prepare enormous quantities of blue pigment at a low price.

          In fact, many lapis substitutes have appeared through the years. These include glass, synthetic spinel, dyed jasper, and the mixture of pyrite fragments with plastic rich in lapis powder. Most recently, Gilson has produced imitation lapislazuli-with and without pyrite-that is quite attractive.

THE LAPIS-LAZULI DEPOSITS

         Apart from those in Badalzhshan, a few deposits have been found and occasionally exploited in the U.S.S.R. A deposit situated in the Lake Baikal region (Hogarth, 1970) produces a stone of mediocre quality, but it is too far from Mesopotamia to have been sent there. In 1930, one Russian expedition discovered some lapis-lazuli in the mountains of the Pamir, in a region of very difficult access (Webster, 1962). This deposit has been mined primarily for phlogopite, although medium-grade lapis-lazuli has been recovered as well (Hogarth, 1970).

          Little lapis has been found elsewhere in the world. Deposits are known in Chile and Burma, but the quality of these materials is at best mediocre. Lapis-lazuli is also found in San Bernardin0 County, California, but the original beds were only a few millimeters wide (Rogers, 1938). Thicker veins have been uncovered and the material has been marketed in the U.S. recently, but the quality is such that it is of mineralogical rather than gemological interest. The reader is referred to Sinkankas (1976) for descriptions of this and other North American lapis-lazuli deposits.

          The mines of Badalzhshan, therefore, are not only among the oldest in the world, but they may also be the most productive and they have historically produced most of the finest-quality material. In addition, because of their location, their mode of exploitation has changed but little over the centuries.

        Lapis-lazuli is usually massive and more or less impure. Rather than a single mineral, it is a rock-a mixture of minerals-that varies greatly in composition and color (figure 2). From the physico-chemical point of view, the blue constituent is the mineral lazurite. This mineral has been the object of much study, particularly with regard to its color. To resolve the questions that have arisen, one must use a sample as homogeneous as possible, such as well-formed crystals. But such crystals are rare, because the miners look only for blocks of the blue stone to be carved and polished for jewelry or as objets d'art. It was in search of homogeneous crystals that we undertook expeditions to Badalzhshan in 1964, 1967, and 1971. The results of our study of the material found are discussed below, as are the site at Sare-Sang, the mining methods used, and the possible origin and current economic situation of the Afghan stone.

کانسار های لاجورد 

ساختار شیمیایی کریستال و خصوصیات لاجورد 

 محل سر سنگ

توصیف کانسار ها 

یادداشت ها در  مورد مبدا  سنگ لاجورد

بهره برداری تجاری از لاجورد سر سنگ

منابع

THE LAPIS-LAZULI DEPOSITS

THE CRYSTAL CHEMISTRY AND PROPERTIES OF LAZURITE

THE SITE OF SAR-E-SANG

DESCRIPTION OF THE DEPOSITS

NOTES ON THE ORIGIN OF, LAPIS-LAZULI

THE COMMERCIAL EXPLOITATION OF LAPIS-LAZULI FROM SAR-E-SANG

REFERENCES