دانلود رایگان مقاله استفاده از تکنیک Delphi در پژوهش برنامه ریزی اصولی

چکیده

        در سراسر جهان، مناطق عمده شهری با تعداد فزاینده ای از مسائل برنامه ریزی دشوار مواجه شده اند. تجربه به ما نشان داده است که دست اندرکاران برنامه ریزی به طور کامل از مزیت کمک های تکنیک Delphi برای انتخاب های آگاهانه در طیف گسترده ای از محیط های تصمیم گیری و سیاسی استفاده ننموده اند. اهداف این مقاله، توصیف و توضیح طرح پژوهشی است که از یک کاربرد تکنیک Delphi در دنیای واقعی در زمینه برنامه ریزی شهری، منطقه ای، و مبتنی بر اکوسیستم پشتیبانی می نماید و همچنین نشان داده می شود که چگونه این مدل می تواند برای انواع پژوهش های برنامه ریزی و وظایف کاربردی اتخاذ شود. 

مقدمه

         Delphi، یک محل است که در آن بیشتر دانشمندان یونان باستان، پیش بینی های خود را در مورد آینده تدوین می نمودند (De Boer و Hale، 2000). با این حال، در مقابل پیش بینی های ارائه شده توسط Pythia یا خانم های کشیش، نتایج تحقیقات به دست آمده از استفاده از تکنیک Delphi توسط طراحی روش شناختی هدایت می شوند. در حالی که موارد استفاده از تکنیک Delphi در بسیاری از رشته ها مشهود است، جزئیات به کارگیری این تکنیک در نوشته های برنامه ریزی از دهه 1980 اندک بوده است. برای پرداختن به این کمبود، ما به طور خلاصه مراحل تکنیک Delphi را عنوان می نماییم و یافته های طراحی روش شناختی را از یک کاربرد این تکنیک مورد استفاده در دنیای واقعی برای استخراج ویژگی های اصولی برنامه های تولید شده با کیفیت بالا در چارچوب برنامه ریزی مبتنی بر اکوسیستم ارائه می دهیم. این مقاله با دروس آموخته شده از تمارین در دنیای واقعی به نتیجه گیری خواهد رسید که موضوع یک مقاله مشابه خواهد بود. 

تکنیک Delphi: پیشینه

        تکنیک Delphi توسط Dalkey و Helmer در شرکت Rand در سال 1953 برای بررسی استراتژی های بمب گذاری بالقوه که رهبران نظامی شوروی ممکن بود در جنگ اتمی پیاده سازی نمایند، توسعه داده شد (Dalkey، 1969، Helmer، 1983؛ Linstone و Turoff، 1975a، Rowe و Wright، 1999). مشتری شرکت Rand، نیروی هوایی ایالات متحده بود که پیچیدگی این موضوع را شناخته بود و به راهی برای استفاده از دانش تخصصی قابل توجهی در بمباران های استراتژیک (پرتاب موشک به دوربرد) که در امریکا پس از جنگ جهانی دوم وجود داشت نیاز داشت. 

         هنگامی که کاربردهای نظامی تکنیک Delphi در دهه 1950 غیرمحرمانه شد و برای اولین بار علناً در سال 1964 شرح داده شد، این تکنیک وارد جریان اصلی علمی شد (Martino، 1999). 

         "Delphi را می توان به عنوان یک روش برای ساختاریابییک فرایند ارتباطات گروهی مشخص نمود به طوری که این فرآیند در میسر نمودن مقابله با یک مشکل پیچیده برای یک گروه از افراد موثر است '' (Linstone و Turoff، 1975a، صفحه 3). 

         در برنامه ریزی، افراد درگیر در ارتباطات گروهی به طور معمول کارشناسان برنامه ریزی هستند. ساختار ارتباطات گروهی توسط یک ناظر یا تیم ناظر طراحی می شود که یک پیمایش تکراری را برای رسیدگی به موضوع تحقیق تدوین می نماید. این پیمایش برای یک گروه تعیین شده از کارشناسان (که به عنوان هیئت Delphi شناخته می شوند) ارسال می شود که پس از آن، آنها اولویت های خود را با توجه به یک زنجیره از پاسخ های مربوط به یک سری از سوالات یا گزاره های مطرح شده رتبه بندی می نمایند. سپس، کارشناسان پاسخ های خود را به ناظر Delphi ارائه می دهند. هر یک از ایمیل های فرستاده شده تکراری (یا از طریق پست معمولی یا از طریق پست الکترونیکی) از این پیمایش یک دور نامیده می شود و این دورها تا زمانی ادامه می یابند که پاسخ های پایدار بین دورها به دست آیند.

         پس از دور اول، ناظر، پاسخ ها را بازنگری و خلاصه می نماید آنگاه از یک معیار گرایش مرکزی (معمولا میانگین، میانه، و یا حالت) استفاده می نماید تا نشان دهد که اکثریت پاسخ های هیئت Delphi در کجای زنجیره پاسخ واقع شده اند. به منظور نشان دادن درجه ای که اعضای هیئت Delphi بر سر سوالات یا گزاره های مطرح شده موافق یا مخالف هستند، زنجیره پاسخ می تواند مبتنی بر رده های مقیاس لیکرت با پنج تا هفت نقطه، و یا بر اساس برخی از منطق های دیگر باشد (Critcher و Gladstone، 1998). 

         پس از آن، ناظر، یک پیمایش دور دوم را توسعه می دهد که نشان دهنده پراکندگی پاسخ هیئت Delphi است و همچنین شامل بازخورد به دست آمده از سوال (های) آزاد دور اول می شود تا اطمینان حاصل شود که نویسنده این پیمایش، موارد مربوط به این موضوع را نادیده نگرفته است. پس از دریافت دور دوم، از کارشناسان خواسته می شود تا موقعیت معیار گرایش مرکزی هیئت Delphi را در نظر بگیرند و اگر تمایل دارند پاسخ های اولیه خود را بازنگری نمایند. اگرچه فرایند پاسخ و تکرار دوباره در صورت نیاز چند بار تکرار شود، عمل Delphi نشان داده است که میزان همگرایی پاسخ، بالاترین مقدار را بین دور 1 و 2 (Linstone و Turoff، 1975a) دارد. 

          اگرچه تعدادی از انواع مختلف تمارین Delphi وجود دارند، آنها را معمولا می توان به یکی از سه دسته زیر طبقه بندی کرد:

1. Delphi اصولی. تمارین Delphi اصولی، بررسی می نماید که دانش معین فعلی، چه چیزی باید باشد (Martino، 1999). کسب توافق در مورد یک حالت یا فرایند ارجح آینده، معمولاً هدف اولیه تحقیق است. نمونه ای از یک Delphi اصولی شامل تحقیق نویسندگان می شود که در آن یک هیئت ده نفره متخصص برنامه ریزی برای تولید و اندازه گیری توافق در مورد ویژگی های برنامه های مبتنی بر اکوسیستم با کیفیت بالا (Novakowski، 1999) استخدام می شوند. تکنیک Delphi برای استنتاج یک چارچوب ارزیابی به کار گرفته شد که معلوم نمود که کدام شکل برنامه، محتوای برنامه ریزی، و شرایط فرایند برنامه ریزی، برای ارزیابی کیفیت برنامه مبتنی بر اکوسیستم، لازم و کافی هستند. سپس نتایج تمرین Delphi تحت تجزیه و تحلیل فرامعیاری قرار گرفت و با استفاده از تئوری سلسله مراتبی تفسیر شد. نتایج تحقیقات در یکی از مقالات آینده معرفی می شوند. 

Abstract

       Worldwide, metropolitan areas continue to be confronted by a growing number of increasingly difficult planning issues. It is our experience that planning practitioners have not taken full advantage of what the Delphi technique can contribute to making informed choices in a wide variety of decision and policy environments. The objectives of this paper are to describe and explain the research design that supported a real-world application of the Delphi technique in an urban, regional, and ecosystembased planning context, as well as to demonstrate how this model has been or can be adapted to serve a variety of planning research or application tasks.

Introduction

        Delphi is the site where the most revered oracles of ancient Greece formulated their predictions about the future (De Boer and Hale, 2000). In contrast to the predictions provided by the Pythia or priestesses, however, the research results derived from use of the Delphi technique are driven by methodological design. While instances of the use of the Delphi technique are evident in many disciplines, details regarding the employment of the technique in the planning literature have been scant since the 1980s. To address this void, we briefly outline the steps of the Delphi technique, and present methodological design findings from a real-world application of the technique used to derive the normative characteristics of high-quality plans generated within the framework of ecosystem-based planning. The paper concludes with lessons learned from that real-world exercise, which will be the subject of a companion paper.

The Delphi technique: background

        The Delphi technique was developed by Dalkey and Helmer at the Rand Corporation in 1953 to explore the potential bombing strategies that Soviet military leaders might implement in the event of an atomic war (Dalkey, 1969; Helmer, 1983; Linstone and Turoff, 1975a; Rowe and Wright, 1999). The client of the Rand Corporation was the US Air Force, which recognized the complexity of the subject matter and needed a way to utilize the considerable expert knowledge on strategic bombing that existed in America after World War II.

         Once the military applications of the Delphi technique were declassified in the 1950s and it was first publicly described in 1964, the technique entered the academic mainstream (Martino, 1999).

       ``Delphi may be characterized as a method for structuring a group communication process so that the process is effective in allowing a group of individuals, as a whole, to deal with a complex problem'' (Linstone and Turoff, 1975a, page 3).

          In planning, the individuals involved in the group communication are typically planning experts. The structure of the group communication is designed by a monitor or monitor team that formulates a reiterative survey to address the research topic. The survey is sent to the designated group of experts (known as the Delphi panel) who then anonymously rank their preferences regarding a continuum of answers related to a series of questions or propositions posed. The experts subsequently return their responses to the Delphi monitor. Each of the iterative mail-outs (either by conventional mail or by e-mail) of the survey is called a round, and rounds continue until stable responses between rounds are achieved.

         After the first round the monitor reviews and summarizes the responses, and then employs a measure of central tendency (usually the mean, median, or mode) to indicate where the majority of the panel responses are located on the response continuum. The response continuum can be based on Likert scale categories of five to seven points, or on some other rationale, in order to indicate the degree to which panel members agree or disagree with the questions or propositions posed (Critcher and Gladstone, 1998).

          The monitor then develops a second-round survey that reveals the response dispersion of the panel, and also includes the feedback obtained from the first round's open-ended question(s) to ensure that the survey author has not overlooked something relevant to the topic. Upon receipt of the second round, the experts are asked to consider the position of the measure of central tendency of the panel, and are permitted to revise their initial responses if they choose. Although the process of response and reiteration can be repeated as many times as required, Delphi practice has revealed that the rate of response convergence is highest between rounds 1 and 2 (Linstone and Turoff, 1975a).

        Although there are a number of different types of Delphi exercises, they can usually be assigned to one of three broad categories:

1. Normative Delphi. Normative Delphi exercises are explorations of what should be, given current knowledge (Martino, 1999). Obtaining consensus about a preferred future state or process is typically the primary research objective. An example of a normative Delphi includes the research of the authors, where a ten-member expert planning panel was employed to generate and measure agreement about the characteristics of highquality ecosystem-based plans (Novakowski, 1999). The Delphi technique was employed to derive an evaluation framework that was used to ascertain which plan form, plan content, and planning process conditions are necessary and sufficient for the evaluation of ecosystem-based plan quality. The results of the Delphi exercise were then subjected to metacriteria analysis and interpreted by employing hierarchy theory. The research results are presented in a forthcoming paper.

چکیده

مقدمه

تکنیک Delphi: پیشینه

ارتباط تکنیک Delphi با پژوهش برنامه ریزی شهری و منطقه ای

شفافیت و طراحی یک تمرین Delphi

مرحله 1: بررسی نوشته ها

مرحله 2: پیش آزمون

مرحله 3: تهیه پیش نویس گزارش و بررسی پیشینه

مرحله 4: شناسایی شرکت کنندگان بالقوه در هیئت Delphi 

مرحله 5: تلفن و تماس با ایمیل و مصاحبه ها

مرحله 6: اجرای آزمایشی

مرحله 7: نسخه نهایی گزارش و پیمایش پیشینه

مرحله 8: دور 1

مرحله 9: گنجاندن بازخورد از دور 1

مرحله 10: توزیع مجدد پیمایش

مرحله 11: گنجاندن بازخورد از دور قبلی

گام 12: جدولبندی نهایی پاسخ ها

مرحله 13: در نظر گرفتن نتایج نهایی از تمرین Delphi

مرحله 14: پیمایش ناشناس پس از Delphi

مرحله 15: انتشار نتایج تحقیقات

نتایج روش شناختی تحقیقات از کاربرد خاص ما از فرایند Delphi

نتیجه گیری ها

Abstract

Introduction

The Delphi technique: background

Relevance of the Delphi technique to urban and regional planning research

Transparency and the design of a Delphi exercise

Step 1: literature review

Step 2: the pretest

Step 3: preparation of the draft background report and survey

Step 4: identification of potential participants in the Delphi panel

Step 5: telephone and e-mail contact and interviews

Step 6: the trial run

Step 7: final revision of the background report and survey

Step 8: round 1

Step 9: incorporation of feedback from round 1

Step 10: redistribution of the survey

Step 11: incorporation of feedback from previous round

Step 12: final tabulation of responses

Step 13: treatment of the final results of the Delphi exercise

Step 14: anonymous post-Delphi survey

Step 15: dissemination of research results

Methodology-related research results from our specific application of the Delphi process

Concluding remarks

References