دانلود مقاله شیوه های قرنطینه: پرتره ای از افراد جوان در خانواده
چکیده
1. مقدمه
2. جوانان، خانواده و خانواده گرایی
3. بلایا، بحران و زندگی روزمره: دیدگاه های اجتماعی و صمیمی
4. روش شناسی و نمونه
5. نتایج
6. اظهارات پایانی
یادداشت
منابع
Abstract
1. Introduction
2. Young people, families and familialism
3. Disasters, crisis and everyday life: social and intimate perspectives
4. Methodology and sample
5. Results
6. Final remarks
Notes
Disclosure statement
References
چکیده
دولت‌ها در پاسخ به بحران جهانی بی‌سابقه ناشی از همه‌گیری کووید-۱۹، اقدامات بهداشت عمومی محافظتی، از جمله قرنطینه و فاصله‌گذاری اجتماعی را معرفی کردند. برای جوانان، چنین اقداماتی دردناک است، زیرا منجر به وقفه در انتقال آنها به بزرگسالی می شود که عموماً مستلزم اتخاذ موقعیت آنها در فضای عمومی و ظهور به عنوان یک همسال اجتماعی شناخته شده است، چه از طریق ترک خانه والدین و شروع یک رابطه صمیمی. رابطه یا گرفتن شغل تمام وقت در پرتغال، جایی که چنین انتقالی اغلب به تعویق می‌افتد و جوانان برای مدت طولانی‌تری با والدین زندگی می‌کنند، قرنطینه به معنای کناره‌گیری از فضای عمومی و زندگی در یک جمع خانوادگی فشرده بود. این امر چالش های زیادی را به همراه داشت و تنش ایجاد کرد. بر اساس نتایج یک نظرسنجی آنلاین در مورد تأثیرات همه‌گیری در پرتغال، این مقاله به چگونگی سازگاری جوانان 16 تا 24 ساله با قرنطینه سال 2020 با استفاده از لنز مفهومی خانواده‌گرایی می‌پردازد. نتایج نشان می‌دهد که خانواده‌گرایی یک سیستم حمایتی کلیدی در مصیبت‌ها باقی می‌ماند، و همبستگی بین نسلی را از طریق شیوه‌های روزمره تاب‌آوری و مراقبت (از خود)، تجدید و بازسازی پیوندهای اجتماعی نشان می‌دهد. با این حال، شیوه‌های فاصله‌گذاری فردی در پشت صحنه به کار گرفته می‌شوند، با این حال، دامنه گسترده خانواده‌گرایی را کاهش می‌دهند.
توجه! این متن ترجمه ماشینی بوده و توسط مترجمین ای ترجمه، ترجمه نشده است.
Abstract
Governments introduced protective public health measures, including lockdowns and social distancing, in response to the unprecedented global crisis brought about by the COVID-19 pandemic. For young people, such measures are particularly painful, as they entail an interruption of their transitions to adulthood, which generally require taking up their position in the public space and emerging as a recognised social peer, either through leaving the parental home, initiating an intimate relationship or getting a full-time job. In Portugal, where such transitions are often postponed, and young people cohabit with parents for much longer, lockdown meant withdrawal from the public space and living in an intensive family collective. This brought many challenges and created tension. Based on the results of a non-representative online survey on the impacts of the pandemic in Portugal, this article focuses how young people aged 16–24 adapted to the 2020 lockdown, using the conceptual lens of familialism. The results show that familialism remains a key support system in adversity, evidencing intergenerational solidarity through everyday practices of resilience and (self-) care, renewing and remaking social bonds. Individual distancing practices are deployed backstage, however, mitigating and nuancing the overwhelming hold of familialism.
Introduction
The COVID-19 pandemic has affected people’s lives since 2020, with damage spreading from health to the economy, from social to individual lives, marking abrupt transitions and accelerating changes that were already taking place at a slower pace (Twigg 2020). While all ages are affected, young people have been identified as most at risk, considering the effects of lockdown on education, job prospects, civil rights and mental health (International Labour Organisation 2020). It is worth noting that the pandemic arose some years after the 2008 financial crisis, which had already jeopardised young people’s individualisation trajectories and working experiences, as well as their perceptions of the future (Green 2017).
Results
The sudden confinement of all family members in the same house, full-time, dramatically disrupted young people’s daily routines. Bearing in mind that this is a relatively privileged population and that, in Portugal, teleworking is predominant among workers with a higher level of education (Peralta, Carvalho, and Esteves 2022), all activities – studying or teleworking, leisure – were now deployed from home, in a shared space with parents and siblings. Even if our sample covers a segment which most see as being comfortably off in terms of standard of living and housing, the fact is that the home became the only place to be, bringing adults and young people together in unprecedented living arrangements.