دانلود رایگان مقاله نقش انباشت زباله پایدار در آینده سیستم مدیریت ضایعات

خلاصه  گزارش:   پیشگیری،  استفاده  مجدد و  بازیافت  باید برروی انباشت‌زباله  ترویج داده شوند.  اگر یک گزینه جایگزین عملی،  اقتصادی و  محیطی  به  طور محسوس در دسترس باشد، نباید برای انباشت‌زباله‌ها از زمین استفاده  کرد.  اعضای   انجن  انباشت‌زباله  پایدار  از هدف راهنمایی محل انباشت  اروپایی، که  اثرات زیست محیطی  انباشت‌زباله را  کاهش‌می‌دهد، پشتیبانی‌کردند.  اما اهمیتی‌ندارد که چه مقدار  پیشگیری،  استفاده مجدد و بازیابی در یک جامعه آگاه،  به‌دور از مواد زایدی که  به  چند دلیل نمی‌توانند پیشگیری،  استفاده  مجدد یا بازیافت شوند، در  انباشت‌زباله   در یک  سیستم مدیریت  ضایعات  نقش بازی می‌کند.  چند نوع ضایعات  وجود دارند، که  برای انباشت‌زباله   بهترین  گزینه  مدیریت ضایعات هستند. علاوه براین،  پالایش ضایعات پس‌ماندها  درمواردی که  اغلب هیچ  گزینه‌ای به‌غیراز انباشت‌زباله درزمین در دسترس نیست، نتیجه‌می‌دهد.  محل انباشت‌زباله  نیز یک  "تور ایمنی" برای دیگر  عملیات مدیریت‌ضایعات است که  فقدان ظرفیت  را (به  صورت موقتی)  تجربه‌می‌کند.   محل انباشت  به  بازی‌کردن نقش مهم خود در آینده سیستم مدیریت‌ضایعات ادامه‌‌می‌دهد.  این به معنی این‌است که  محل انباشت یک  عنصر  ارزشمند و ضروری  هر سیستم مدیریت‌ضایعات یکپارچه است، و باید به همین روش شناسایی شود.  یک جامعه  برای توسعه پایدار به روش‌های پایدار انباشت‌زباله  احتیاج دارد.   و نیز بررسی‌ها از لحاظ محیط،  پایداری دارای جنبه‌های دیگری است، که شامل   جنبه‌های‌اقتصادی و اجتماعی می‌شود.  می‌توان تصورکرد که  توسعه   به صورت پایدار از  یک  چشم انداز محیطی  تصورمی‌شود، اما   برای یک جامعه  بسیار هزینه‌بر است.  واضح است که  این جامعه  نمی‌تواند مانند توسعات در بلند مدت  پایدار باشد.  به  طور کلی استدلال های وجود دارد که  .... توسعات پایدار ... نیازهای  کنونی را  بدون مقایسه  توانایی‌های نسل آینده  برای برآورده‌کردن  نیازهای خود  را  بررسی می‌کند (  تعریف  کمیته Bruntland  سازمان ملل متحد). این از  این  تعریف دنبال‌می‌شود که  هر  نسلی باید  مسائل خودش را  حل‌کند.  اغلب موارد یک دوره حداکثر  30 ساله  فرض‌می‌شود.  اخیرآ پیشرفت‌های بیشماری  در  درک  و  پیش‌بینی فرآیند   انباشت‌زباله    ایجادشده‌است.  این  ریسک‌ها،  اثرات‌ارزیابی  را  همانطور که  توسط مقررات  EU  ترویج شد،  توانمندمی‌سازد.  باید اشاره‌کند که در نوع  خود یک انباشت‌زباله نامطلوب نیست،  اما  دارای اثرات زیست محیطی است.  انباشت‌زباله  پایدار با آن مقابله‌می‌کند. پژوهش‌ها نشان‌داده‌اند که برای هر نوعی از ضایعات  با  فرآیند مناسب بهینه‌سازی  انباشت‌زباله پایدار  ممکن است.  این راه‌حلی را  برای نوع‌های متفاوت ضایعات از جمله  آلی، غیرآلی،  و  ضایعات خطرناک   مناسب برای ثابت سازی  ارائه‌می‌دهند.  اگر ما   واقعآ در رابطه با  انواع  حفاظت  از بهداشت انسانی  و محیط‌زیست جدی باشیم،  باید بررسی  انباشت‌زباله   را  در یکسری از  مواردی که   حداقل گزینه مطلوب  سلسله‌مراتب مدیریت  ضایعات  نیست  را  تدارک ببینند.  

توسعات پایدار 

         اروپا باهدف حرکت  به  سلسله‌مراتب  ضایعاتی،  به  دور از  انباشت‌زباله   و بیشتر و بیشتر  به  سمت  جامعه  بازیافت و بازیابی است.   تحت‌عنوان "استفاده  پایدار  از  منابع پیشرو"  انجمن اروپایی  در سال 2005   موضوع استراتژی را  در پیشگیری  و  بازیافت ضایعات  بیان‌کرد (CEC,2005).  تا سال 1999 رهنمود انباشت‌زباله  (CEC,1999)  شامل نیازمندی‌هایی برای  کاهش مقدار دفن ضایعات درزمین  است.  در سال  2016  اعضای این انجمن بیان‌کردند که اجازه‌نمی‌دهند که بیش از  35%   زباله های شهری زیست تخریب‌پذیر در سال 1995  در زمین دفن شود.  یکسری از  کشورها می‌توانند که بعد از چهارسال به این هدف دست‌یابند. در اروپا، درکشور هلند، اهداف کلیدی  سیاست ضایعات  پیشگیری  از تولید ضایعات است.  اگر  پیشگیری  ممکن نباشد،  ضایعات باید مجددآ استفاده یا  بازیافت شوند. در صورتی که این دو ممکن نباشد،  باید برای تولید انرژی سوزانده  شوند.  تنها اگر  دیگر  گزینه پالایش ضایعات مناسب نباشد،  ضایعات باید در زمین  دفن شوند.  

        طبق قانون  دولت هند  دفن 25 گروه  از  ضایعات در زمین  ممنوع  است.  این گروه شامل ضایعاتی  مانند  مواد قابل بازیافت- مانند  شیشه،  کاغذ،  و  ضایعات  VFG  (  سبزیجات،  میوه)  ،  ضایعات قابل مقایسه  و  ضایعات ساخت و ساز و تخریب است.  اولین  ممنوعیت  در  ژوئن  سال 1996   اعمال‌شد.  این  سیاست  به  کاهش مقدار ضایعات  دفن‌شده در زمین منجر شد.  در سال 2005  تنها  3 میلیون تن   دفن ضایعات در زمین  وجود داشت.  در همان دوره مقدار دفن‌های عملیاتی از 80  به  کمتر از 30  کاهش یافت.  

       در طول  دهه اخیر  سیاست  مدیریت  ضایعات  هلند  بسیار  موفقیت‌آمیز است.  که در  نسبت بازیافت بالا  نتیجه داد.  نسبت بازیافت  زباله‌های شهری  هلند در اروپا بالاترین نسبت را داشت(شکل 2).  انباشت‌زباله ضایعات جامد شهری  بسیار پایین است.  طرح‌هایی  برای  ظرفیت سوزاندن  اضافی   بیان شده‌اند و  در مقررات  استفاده  مجدد از  خاک  و  سایر مواد زاید سنگی  تجدیدنظر شده‌است.  مجموع مقدار ضایعات  برای دفن در زمین  بیشتر کاهش می‌یابد.  

نیاز به انباشت‌ زباله پایدار 

        اهمیتی ندارد که   چه مقدار پیشگیری،  استفاده‌مجدد، و  بازیافت در راستای تحقق‌یافتن مدیریت‌می‌شود،  همیشه نقشی برای انباشت‌زباله در یک سیستم  مدیریت  ضایعات وجود دارد.  این‌مسئله  از لحاظ اهمیت‌اقتصادی   ظرفیت کافی را  برای بازیافت و بازیابی  همه  ضایعات تحت همه شرایط دارد.  در صورتی که  هدف پیشگیری بیشتر از لحاظ  اقتصادی سرمایه‌گذاری در  بازیافت و بازیابی  ضایعاتی باشد که موظف هستند ناپدیدشوند، این کار نادرست است. علاوه براین،  مقدار  ضایعات  در طول  سال نوسان  دارد. گاهی اوقات مقدار  ضایعات  از ظرفیت بازیافت،  بازیابی یا   سوزاندن تجاوز می‌کند.  همه ضایعات نمی‌توانند بازیابی،  بازیافت یا سوزانده‌شوند.  برای یکسری از  ضایعات انباشت‌زباله بهترین  گزینه است. طرح بازیابی یا  سوزاندن بدلیل نگهداری،  تعمیر  یا  حادثه عملیاتی نیست،  ضایعات نباید در خیابان باقی بمانند.  "تورایمنی"   محل های انباشت‌زباله  در سیستم مدیریت  ضایعات خوب است.  انباشت‌زباله   باید در روشی انجام شود که  نسل‌های آینده درمورد آن نگران  نباشند.   باید در یک  روش پایدار انجام‌گیرد.  

        ایزوله سازی  انباشت‌زباله   به‌شکل  آستر  نفوذناپذیر  (شکل 3)  به  استانداردی در اروپا تبدیل شد. ایزوله‌سازی  همه  فرآیندها را  در انباشت‌زباله متوقف کرد.  آستر  ممکن‌است  برای پنجاه سال حفظ‌شود. حتی  ممکن‌است برای  پانصدسال نیز  ماندگار باشند. اما به‌طروگریزناپذیری در  یکسری از نقاط  در برخی از  محل‌ها  دچار شکستگی می‌شوند.  زمانی که آستر وارد پروسه  شکست شود،   مثلآ براثر نیرویی که  رانندگی  برروی آستر به  آن اعمال‌می‌کند، دوباره  راه اندازی و ایجاد می‌شود. مراقبت نیازمند بسیاری  مقررات بین‌المللی است.  مراقبت  به  طورعمومی  باید برای حداقل سی تا شصت سال  بعد از  تثبیت  انباشت‌زباله  انجام‌شود.  یکسری از کشورها   نیازمند " درنظرگرفتن یک  مرجع ذی‌صلاح" است.  با توجه به  گفته  کمیته Bruntland سازمان ملل متحد در رابطه با  پایداری، مراقبت  نمی‌تواند به  صورت  پایدار بررسی‌شود.   مراقبت‌های آشکار همیشه برای بیشتر از یک  نسل نیاز هستند.  می‌توانیم بپرسیم که آیا این از لحاظ تهدیدهای  تولید گازهای گلخانه‌ای قریب الوقوع  در  کودکان کودکان  کودکان ما  قابل قبول است یا نه.  یک  راه حل ذاتآ ایمن، پایدارتر است.  یک راه برای توسعات ذاتا پایدار در نتیجه نیاز  به  دفن زباله  پایدار تلاش‌می‌کند.  

انباشت‌ زباله پایدار چیست

         هیچ  تعریف پذیرفته‌شده  بین المللی  از  انباشت‌زباله  پایدار وجودندارد.  با توجه به اینکه  انباشت‌زباله  اغلب در شرایط  پایداری،  تکمیل،  نقطه  پایانی و تهدید برای محیط  تغییرمی‌کند همراه با هم  برای بحث در رابطه با  پایداری استفاده‌می‌شوند.  یک انتخاب از تعریف‌ها  به این شرح است : 

- انجمن  فرعی پایداری SWANA   (Barlaz,2005):   یک  انباشت‌زباله  "  از لحاظ عملیاتی پایدار است" زمانی که  توده ضایعات،  خاتمه‌مدیریت،  تهدیدی برای سلامتی انسانی  و محیط زیست نباشد.  این شرایط باید در  بررسی‌های کیفیت و کمیت شیرآبه، ترکیبات  گازی و تولیدات، پوشش،   جانب-شیب و  طراحی آستز،   زمین شناسی  و  هیدرولوژی  مکان،  اقلیم و آب وهوا،   نظارت‌های دریافت شده بالقوه،  اکوسیستم  و قرارگرفتن در معرض بشر،  و  دیگر  فاکتورهای مرتبط براساس محل های مشخص‌شده  را ارزیابی می‌کند.  

- سازمان محیط زیست Anglo-Welsh  ( سازمان محیط زیست، 2005) :  به‌عنوان نقطه‌ای که  یک انباشت‌زباله باید از لحاظ  فیزیکی، شیمایی و بیولوژیکی برای درجه‌ای از   محتوای توزیع‌نشده سایت  که  برخلاف  ریسک آلودگی  در  محیط محیط زیست  انباشت‌زباله   مطرح می‌شود،  پایدار باشد.  در تکمیل آن،   کنترل آلودگی مراقبت فعال ( برای مثال  مدیریت  شیرآبه و مدیریت  گازها)  و  سیستم  نظارتی   بیش از این  نیاز نیست.  

- DHI  (Hjelmar,2005)  :  ضایعات  در  کیفیت ذخیره‌سازی نهایی  شرایطی را  فراهم می‌کنند که  سنجش حفاظتی محیط‌زیست را  در  دفن،  فعال‌می‌کند و بیش از این  ضروری نیست و  شیرآبه  در  پیرامون محیط  زیست قابل قبول است.  

- دانشگاه  فنی  هامبورگ  (Stegmann,2003) : فاز مراقبت ممکن‌است در زمانی که  انتشار بالقوه آلاینده‌ها  به اندازه ای پایین باشد که  انتشارات واقعی به محیط زیست آسیب نرساند، خاتمه‌‌یابد. 

        اگرچه تعاریف متفاوت به  وضوح از کلمات متفاوت استفاده‌کردند،   یک عمومیت ثابت به  نظرمی‌رسد که  یک  انباشت‌زباله پایدار  یا  یک  انباشت‌زباله  برای  موردی که به نظر ایمن می‌آید، برای خاتمه‌دادن به مراقبت  از یک  انباشت‌زباله  است که در یک دوره محدود شده از زمان  به حالتی می‌رسد که   محتوای توزیع نشده  بیشتر از این  تهدیدی را  برای سلامت انسانی و محیط  زیست بیان نمی‌کنند. در آن نقطه، که که اغلب به  آن تکمیل می‌گوییم،  مراقبت خاتمه می‌یابد. مهم است که  اشاره‌کنیم که  این با   اهداف  قانونی سازی ضایعات اروپا در هماهنگی است.  ضمیمه 2   دستورالعمل‌های انباشت‌زباله  نیازمند یا  ایزوله‌سازی  یا مراقب برای  انباشت‌زباله  های بی اثر می‌باشند.  و  این  زباله بی‌اثر  در اصطلاحات مشابه  تعریف می‌شوند. این:   هر تهدیدی را  برای بهداشت و سلامتی انسانی و  محیط زیست مطرح نمی‌کند.

EXECUTIVE SUMMARY: Prevention, re-use and recycling should be promoted over disposal. Materials should not be landfilled if an alternative option is available that is practically, economically and environmentally more sensible. Members of the Sustainable Landfill Foundation support the aim of the European Landfill Directive, which is to reduce the environmental impact of landfill. Members of the Foundation also support financial instruments to promote prevention, reuse and recycling. But no matter how much prevention, re-use and recycling a society realises, there will always be a role for landfill in a waste management system, namely to dispose of wastes that for some reason cannot be prevented, re-used or recycled. There are some types of waste for which landfill is the best waste management option. Moreover, treatment of waste results in residues for which there is very often no option other than landfill available. Landfill is also a ‘safety net’ for other waste management operations experiencing a (temporary) lack of capacity. Landfill will continue to play a role in future waste management systems. This means that landfill is a valuable and essential element of any integrated waste management system, and should be recognised as such. A society striving for sustainable development needs sustainable methods of landfilling. As well as environmental considerations, sustainability has many other facets, including economic and social. One could imagine development that is considered sustainable from an environmental perspective but is too expensive for a society. It is clear that this society could not sustain such development in the long run. In general there is agreement that … sustainable development …meets the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs (definition of the UN Bruntland Committee). It follows from this definition that every generation should solve its own problems. Very often a maximum period of 30 years is assumed. Recently enormous progress has been made in understanding and predicting landfill processes. This enables risk and impact assessment as promoted by EU regulation. It should be noted that it is not landfill in itself that is undesired, but its environmental impact. Sustainable landfill will tackle that. The research has indicated that for many types of waste with suitable process optimisation sustainable landfill is feasible. It offers solutions for different types of waste: organic, inorganic and hazardous waste suitable for immobilisation. If we are really serious about protecting human health and the environment, we should also be prepared to consider that landfill in some cases is not the least desired option of the waste management hierarchy.

SUSTAINABLE DEVELOPMENT

        Europe aims at moving up in the waste hierarchy, away from landfill and more and more towards a recycling and recovery society. With the title ‘Taking sustainable use of resources forward’ the European Commission in 2005 proposed the thematic strategy on the prevention and recycling of waste (CEC, 2005). Since 1999 the Landfill Directive (CEC, 1999) contains requirements to reduce the amount of waste to be landfilled. In 2016 member states are not allowed to landfill more than 35% of the biodegradable municipal waste they landfilled in 1995. Some countries are allowed to reach this target four years later. As in Europe, the key objective of the waste policy in the Netherlands is to prevent the generation of waste. If prevention is not possible, waste should be reused or recycled. If that is not possible either, it should be incinerated with energy production. Only if other waste treatment options are not suited, the waste should be landfilled.

       By legislation the Dutch government banned landfilling of 35 categories of waste. This included waste such as recyclable materials -like used glass, waste paper and VFG-waste (vegetable, fruit and garden), household and comparable wastes and construction and demolition waste. The first bans became effective in January 1996. This policy has lead to a decrease in the amount of waste to landfill. In 1993 about 13 million tonnes of waste were landfilled. In 2005 only 3 million tonnes were landfilled. In the same period the number of operational landfills reduced from around 80 to less than 30.

      During the last decade the Dutch waste management policy has been very successful. It has resulted in high recycling rates. The Dutch recycling rate of municipal waste is among the highest in Europe (Fig. 2). Landfill of municipal solid waste is very low. Plans for extra incineration capacity are proposed and the regulation on the reuse of soil and other stony wastes is being revised. The total amount of waste to be landfilled will reduce further.

THE NEED FOR SUSTAINABLE LANDFILLS

       No matter how much prevention, re-use and recycling a society manages to realise, there will always be a role for landfill in a waste management system. It will not be economically sound to have enough capacity to recycle or recover all waste under all conditions. While aiming for more prevention it is economically unsound to invest in recycling and recovery of waste that is bound to disappear. Furhtermore, the amounts of waste fluctuate over the year. Sometimes the amount of waste exceeds the capacity for recycling, recovery or incineration. Not all wastes can be recycled, recovered or incinerated. For some wastes landfill is the best option. And in case a recovery or incineration plant is out of operation because of maintenance, repair or an accident, the waste should not remain in the streets. This means that even in a recycling and recovery society some wastes need to be landfilled. The landfill sites are the ‘safety net’ in a good waste management system. Landfill should be carried out in a way such that future generations do not have to worry about it. It should be done in a sustainable way.

       Isolation of landfills by means of impermeable liners (Figure 3) seems to become the standard in Europe. Isolation stops all processes in the landfill. Liners may hold for fifty years. They may even hold for five hundred years. But they will inevitably fail at some point in time. When the liners fail the processes, as driving force for emission, will start up again. Therefore potential emissions are postponed to future generations. Aftercare is a requirement of many national regulations. Aftercare generally has to be carried out for at least thirty to sixty years after the closure of a landfill. Some countries require it ‘as long as the competent authority considers it necessary’. Aftercare cannot be considered sustainable, given the UN Bruntland Committee’s interpretation of sustainability. Clearly aftercare is always required for longer than one generation. We can question whether it is acceptable to impose the threat of imminent emissions on our children’s children’s children. An intrinsically safe solution would be more sustainable. A society striving for sustainable development consequently needs sustainable landfills.

WHAT IS A SUSTAINABLE LANDFILL

       There is no internationally accepted definition of sustainable landfill. With respect to landfills very often terms as stability, completion, end-point and threat to the environment are used together in discussions about sustainability. A selection of definitions is:

● SWANA Stability Subcommittee (Barlaz, 2005): A landfill is ‘functionally stable’ when the waste mass, post-closure, does not pose a threat to human health and the environment. This condition must be assessed in consideration of leachate quality and quantity; gas composition and production; cover, side-slope and liner design; site geology and hydrogeology; climate; potential receiving bodies, ecosystems and human exposure; and other factors deemed relevant on a site-specific basis.

● Anglo-Welsh Environment Agency (Environment Agency, 2005): Completion is defined as that point at which a landfill has stabilised physically, chemically and biologically to such a degree that the undisturbed contents of the site are unlikely to pose a pollution risk in the landfill’s environmental setting. At completion, active aftercare pollution controls (e.g. leachate management and gas management) and monitoring systems are no longer required.

● DHI (Hjelmar, 2005): Waste at final storage quality provides a situation where active environmental protection measures at the landfill are no longer necessary and the leachate is acceptable in the surrounding environment.

● Technical University of Hamburg (Stegmann, 2003): The aftercare phase may end when the emission potential is that low that the actual emissions do not harm the environment.

        Although the different definitions use slightly different wording, there seems to be a general consent that a sustainable landfill or a landfill for which it is considered safe to end aftercare is a landfill that within a limited period of time reaches a state where the undisturbed contents no longer pose a threat to human health and the environment. At that point, often called completion, aftercare can be ended. It is important to note that this is in accordance with the intention of European waste legislation. The Annex II of the Landfill Directive requires neither isolation nor aftercare for landfills for inert waste (CEC, 2003a). And it defines inert waste in similar terms. That is: not posing any threat to human health and the environment.

خلاصه گزارش

توسعات پایدار 

نیاز به انباشت‌ زباله پایدار 

انباشت‌زباله پایدار چیست

امکان سنجی انباشت‌ زباله پایدار 

نتایج 

منابع

EXECUTIVE SUMMARY

SUSTAINABLE DEVELOPMENT

THE NEED FOR SUSTAINABLE LANDFILLS

WHAT IS A SUSTAINABLE LANDFILL

FEASIBILITY OF SUSTAINABLE LANDFILL

CONCLUSIONS

REFERENCES