دانلود مقاله کارآزمایی اثربخشی PCIT برای کودکان با و بدون اوتیسم
ترجمه نشده

دانلود مقاله کارآزمایی اثربخشی PCIT برای کودکان با و بدون اوتیسم

عنوان فارسی مقاله: کارآزمایی اثربخشی PCIT برای کودکان با و بدون اختلال طیف اوتیسم در یک محیط تمرین خصوصی
عنوان انگلیسی مقاله: An Effectiveness Trial of PCIT for Children with and without Autism Spectrum Disorder in a Private Practice Setting
مجله/کنفرانس: تمرین مبتنی بر شواهد در بهداشت روانی کودک و نوجوان - Evidence-Based Practice in Child and Adolescent Mental Health
رشته های تحصیلی مرتبط: پزشکی - روانشناسی
گرایش های تحصیلی مرتبط: پزشکی کودکان - رواشناسی بالینی - روانشناسی بالینی کودک و نوجوان
نوع نگارش مقاله: مقاله پژوهشی (Research Article)
نمایه: scopus
شناسه دیجیتال (DOI): https://doi.org/10.1080/23794925.2021.1993109
نویسندگان: Robin C. Han - Suzi Naguibb - Christopher K. Owen - Lindsay R. Druskin - Kelsey R. Keen - Rachel Piper
دانشگاه: School of Psychology, National University of Ireland, Ireland
صفحات مقاله انگلیسی: 18
ناشر: تیلور و فرانسیس - Taylor & Francis
نوع ارائه مقاله: ژورنال
نوع مقاله: ISI
سال انتشار مقاله: 2022
ایمپکت فاکتور: 1.366 در سال 2020
شاخص H_index: 7 در سال 2022
شاخص SJR: 0.306 در سال 2020
شناسه ISSN: 2379-4925
شاخص Quartile (چارک): Q3 در سال 2020
فرمت مقاله انگلیسی: PDF
وضعیت ترجمه: ترجمه نشده است
قیمت مقاله انگلیسی: رایگان
آیا این مقاله بیس است: بله
آیا این مقاله مدل مفهومی دارد: دارد
آیا این مقاله پرسشنامه دارد: ندارد
آیا این مقاله متغیر دارد: دارد
آیا این مقاله فرضیه دارد: دارد
کد محصول: e16556
رفرنس: دارای رفرنس در داخل متن و انتهای مقاله
نوع رفرنس دهی: vancouver
فهرست مطالب (ترجمه)

چکیده

درمان تعاملی والد-کودک چیست؟

روش

نتایج

بحث

نتیجه گیری

منابع

فهرست مطالب (انگلیسی)

Abstract

What is Parent–Child Interaction Therapy

Method

Results

Discussion

Conclusion

References

بخشی از مقاله (ترجمه ماشینی)

چکیده

     اگرچه شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد درمان تعاملی والدین-کودک (PCIT) یک درمان مؤثر برای رفتارهای مخرب در بین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است، مطالعات بیشتری برای تعیین اثربخشی آن برای این جمعیت بالینی ضروری است. این مطالعه اثربخشی PCIT را بر رفتارهای مخرب کودک، تبعیت از کودک، و رفتارهای والدینی در میان یک نمونه همسان با نمره گرایش از 22 کودک با و بدون تشخیص اوتیسم در یک کلینیک خصوصی رفتاری مورد بررسی قرار داد. ترکیبی از گزارش والدین و کدگذاری رفتاری برای ارزیابی تغییرات در نتایج درمان برای هر دو گروه در قبل، اواسط و بعد از درمان استفاده شد. تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر (ANOVA) پیشرفت‌های قابل‌توجهی را در رفتار مخرب کودک و مهارت‌های فرزندپروری برای هر دو گروه در طول دوره درمان نشان داد. یک اثر متقابل مهم و بزرگ در پیگیری صحیح والدین از یک رشته انضباطی پیدا شد، به طوری که والدین کودکان بدون ASD پس از اتمام PCIT نسبت به والدین کودکان مبتلا به ASD بهبود قابل توجهی بیشتری داشتند. مطالعه حاضر با نشان دادن اثربخشی PCIT برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در یک محیط تمرین خصوصی، ادبیات موجود را گسترش می‌دهد.

توجه! این متن ترجمه ماشینی بوده و توسط مترجمین ای ترجمه، ترجمه نشده است.

بخشی از مقاله (انگلیسی)

Abstract

     Although there is a growing body of evidence that Parent–Child Interaction Therapy (PCIT) is an efficacious treatment for disruptive behaviors among children with autism spectrum disorder, further study is warranted to determine its effectiveness for this clinical population. This study examined the effectiveness of PCIT on child disruptive behavior, child compliance, and parenting behaviors among a propensity-score matched sample of 22 children with and without an autism diagnosis in a private practice behavioral health clinic. A combination of parent report and behavioral coding was used to assess changes in treatment outcomes for both groups at pre-, mid-, and post-treatment. Repeated measures analyses of variance (ANOVAs) demonstrated significant and large improvements in child disruptive behavior and parenting skills for both groups over the course of treatment. A significant and large interaction effect was found in correct parent follow-through of a discipline sequence, such that parents of children without ASD had significantly greater improvement upon completion of PCIT than did parents of children with ASD. The current study expands upon the extant literature by demonstrating the effectiveness of PCIT for children with autism spectrum disorder in a private practice setting.

Introduction

     Parent–Child Interaction Therapy (PCIT) is an empirically supported treatment for young children that combines play therapy with behavioral parent training to reduce child problem behavior and increase compliance (Eyberg & Funderburk, 2011; McNeil & Hembree-Kigin, 2010). Although originally intended for children with conduct problems, PCIT has demonstrated effectiveness in treating a variety of clinical populations (Lieneman et al., 2019). Recently, there has been an increased interest in the use of PCIT with children on the autism spectrum, a clinical population that experiences high rates of comorbid disruptive behaviors (Bauminger et al., 2010). The majority of this research has been conducted in academic settings with universitybased clinicians; however, further study is needed to examine the effectiveness of PCIT for children with ASD in real-world service settings.

Conclusion

     The current investigation replicates findings from previous studies of PCIT (Parladé et al., 2020; Zlomke & Jeter, 2020; Zlomke et al., 2017) and its effectiveness in improving disruptive behaviors and parenting skills for children with and without autism spectrum disorder. Furthermore, it builds upon this literature by demonstrating the effectiveness of standard PCIT in a novel setting (i.e., a private practice behavioral health clinic) that differs from the university-affiliated clinics in which other studies have previously been conducted. These findings have important implications for PCIT therapists working in the private practice setting in that they can extend their PCIT practice to children with ASD and expect to achieve comparable results to children without ASD. By reducing disruptive behaviors and improving parenting skills, PCIT for children with ASD may set the stage for success in school and with other treatment modalities.