دانلود رایگان مقاله ادغام برنامه های هوشمند برای ارتقاء تعامل جامعه

چکیده

           طی دهه های گذشته، توسعه فناوری بسیارسریع بوده است، در نتیجه، تغییراتی در بخش هایی از زندگی بشر مشاهده شده است. یکی از این بخش ها برنامه ریزی فضایی  است، جایی که برنامه های جدید به انجام برنامه های توسعه شهری کمک می کند. در بخش مشارکت عمومی در رویه شهرسازی، نیاز به انگیزه بیشتری برای مردم به منظور حضور در تحقیق به عنوان یک شرکت کننده فعال که اطلاعات را جمع می کند، نقشه ها را ایجاد می کند، ایده ها را ارائه می دهد و سرانجام ، یک طرح طراحی را می پذیرد، وجود دارد. 

           این مقاله، بررسی می کند که چگونه فن آوری های جدید در ارتقاء مشارکت جامعه در برنامه ریزی شهری نقش دارند. همچنین، این مقاله سعی دارد تاثیری را که انتظار می رود برنامه های کاربردی  پیشرفته در برنامه ریزی شرکت کنندگان در جامعه محلی داشته باشد، مورد مطالعه قرار دهد. به منظور بررسی موضوعات فوق، ابتدا ادبیات بین المللی و سپس خط مشی و مطالعات در این باره در سطح اروپا مورد بررسی قرار می گیرد. علاوه بر این، تحقیقات و مطالعات موردی به منظور ایجاد راهنمایی در خط مشی و بررسی تأثیراتی که سیاست های مشابه در جوامع دیگری که آن ها را اجرا کرده اند گذاشته اند، مورد استفاده قرار می گیرد. همه موارد فوق در ارزیابی کاربرد چنین شیوه هایی در یونان کمک می کند، تا دریابیم که سودمندی ادغام آنها در برنامه ریزی فضایی کشور یونان چقدر موثر خواهد بود.

1. مقدمه

           برنامه ریزی خرد گرا( عقلانی) ، با توجه به اثربخشی و ماهیت دموکراتیک آن در طول دهه 1990 و 2000 مورد انتقاد قرار گرفت.  ظهور آن در دهه 60 و 70 ، مطابق گفته واسن هوون  (2002) ، "با ادعاهای ناگوار جامعیت و عینیت علمی همراه بود" (ص 30) در واقع ، با استفاده از این رویکرد سیستمیک برنامه ریزی، اجرای آن در فازهای از پیش تعیین شده و نظری انجام می شد. پذیرش این که همه این عناصری که شهر را تشکیل می دهند باید به صورت هماهنگ مورد بررسی قرار گیرند ، اغلب منجر به پیش بینی های اشتباه می شد و بنابراین پیشنهادهای ارائه شده، منعکس کننده ی نیاز شهروندان هر منطقه نبود (جورجلا و کرومیتدا ، 2015).  مطابق نظر آلمندینگر  (2009) ، نمونه اولیه برنامه ریزی عقلانی جامع که حداقل 3 دهه پس از سال 1950 رواج داشت (آراانتینوس ، 2007)  ، به دو دلیل به شدت مورد انتقاد قرار گرفت: (الف) تقاضای مقدار زیادی از داده ها ، که اغلب ، در پیشنهاد مورد استفاده قرار نمی گرفت و (ب) مشارکت متعارف مردم  (آراانتینوس ، 2007 ؛ جورجالا و کرومیدا ، 2015). دلایل فوق با دلایل دیگری همچون دلایل  اقتصادی ، اجتماعی ، سیاسی و فناوری (کرایتون ، 2005)  منجر به کنار گذاشتن آن مدل و گذار به الگوی برنامه ریزی استراتژیک  می شود. دراین زمینه جمله هال  (1996) معروف است و این مسئله را نشان می دهد: "در سال 1955 ، یک برنامه ریز معمولی که تازه فارغ التحصیل شده بود در طراحی های خود یک طراحی از کاربری های مورد نظر زمین را تهیه می کرد. در سال 1965 ، او در حال تجزیه و تحلیل تولید کامپیوتر از الگوهای ترافیک بود. در سال 1975 ، همان شخص در تلاش بود تا با نیروهای خصمانه در خارج از کشور سازماندهی کند و با گروههای جامعه صحبت کند. "

             برنامه ریزی استراتژیک به طور کامل جایگزین برنامه ریزی عقلانی نبود ، بلکه شیوه های جدیدی برای تکمیل دید وسیع تر در استدلال و عملکرد برنامه ریزی شهری ارائه شد.  طبق نظر آراوانتینوس (2007) این شیوه ها یک ویژگی مشترک دارند و آن این است که امکان مشارکت شهروندان در برنامه ریزی را فراهم می آورد. در واقع، با گذشت سال ها، برنامه ریزی شهری پذیرای مفاهیمی است که عمدتاً انسان محور است (پوزوکیدو ، 2000) . در بیشتر مطالعات اهمیت زیادی به اطلاع رسانی شهروندان و مشارکت فعال آنها در تصمیم گیری، که گوشه ای از دموکراسی به حساب می آید، داده می شود(ولاستوس،2002، کائوکالاس و همکاران،2015، کرومیدا و استراتژیا،2017) . بنابراین شخصیت برنامه ریزی شهری مدرن، اجتماعی تر از مورفولوژیکی است (پریگو ، 2016) .  به گفته ویلسون و همکاران  (2017) تقویت صدای شهروند  در برنامه ریزی می تواند مزایای بسیاری در جوامع محلی به همراه آورد.

          با این حال، حتی امروزه که برنامه ای در مورد تئوری های برنامه ریزی ارتباطی و مشارکتی که بیش از 30 سال به صورت دانشگاهی توسعه یافته اند ، دستیابی به درصد بالایی از مشارکت عمومی کار ساده ای نیست. (ویلسون و همکاران ، 2017). عواملی که این واقعیت را تأیید می کنند ، رویه های کاملاً تعیین شده است ، عواملی که در کشورهایی مانند یونان ، معمولاً مواردی معمولی هستند و به دلیل عدم فرهنگ مشارکتی ، دیوان سالاری  و از بین رفتن اعتماد عمومی به سیاستمداران و مقامات محلی مشخص می شوند.( گیرینگ،2011؛گادو و کازی،2010). در واقع، به دلیل اینکه تکنیک های مشارکت سنتی عمدتاً در سیستم برنامه ریزی یونان استفاده می شود ، مانند مشاوره ها، مردم و عمدتاً جوانان وقت خود را برای شرکت در چنین جلسات جامعه نمی گذرانند. مطابق نظرسنجی هیئت تحقیقات حمل و نقل ایالات متحده (در راهنمای برنامه ریزی BRT در سال 2011 ( کمبود وقت برای مشارکت عمومی یکی از اصلی ترین چالش هایی است که برنامه ریزان باید با آن روبرو شوند. در بیشتر موارد ، مردم نمی توانند اصطلاحات یا فرآیند را درک کنند و عقیده ای قوی وجود دارد که میزان تأثیرگذاری بالقوه مردم بسیار ناچیز است. بنابراین آنها تمایلی به شرکت در روند ندارند.که می تواند  بدگمانی عمومی و عدم اعتماد به روند بوجود آید. و در حالی که ماهیت رویه ها از یک پارامتر مهم به منظور ترغیب شهروندان به شرکت در برنامه ریزی تشکیل شده است ، با این وجود، با وجود بسیاری از ابزار های مدرن های تعامل موجود در جامعه، وسواس در استفاده از روش های مشارکت غیر دیجیتالی - که اغلب به آن "سنتی" گفته می شود - وجود دارد ،. (لدانتک و همکاران ،  2015).  مقاله آنلاین موجود در:

 https://brtguide.itdp.org/branch/master/guide/public-participation/challenges-to-public-participation [March 9, 2019]. 

          در این مقاله ی تحقیقی چنین ابزارهایی ارائه شده است. در اقدامات خاص که در چارچوب اجرای برنامه های پایدار تحرک شهری اعمال می شود ، مطابق دستورالعمل های اتحادیه اروپا (EU) تأکید ویژه ای صورت می گیرد که مشارکت بالایی از مردم را طلب کنند(باکوجیانیس و همکاران،2018) . این ابزارها مربوط به جمع آوری نظرات شهروندان از طریق وب سایتها و همچنین جمع اوری داده ها با استفاده از نرم افزارهای خاص است. 

          هدف از این پژوهش، ایجاد یک راهنما از شیوه های خوب در مورد چگونگی استفاده از برنامه های هوشمند برای ارتقاء فرایند برنامه ریزی مشارکتی است. این مقاله به ارائه پیشنهاداتی در مورد چگونگی افزایش مشارکت عمومی در جهت اجرای برنامه های توسعه و برنامه های تحرک پایدار شهری(SUMP)  که از ابتکارات برنامه ریزی چالش برانگیز است ، می پردازد. برنامه های پایدار تحرک شهری( SUMP)، همراه با برنامه های جدید توسعه،  به مشکلات مرتبط با حمل و نقل را با روشی پایدارتر می پردازد.(پاپایونا و همکاران ،2016) . و به این ترتیب ، برای بهبود کیفیت زندگی در شهرهای یونان سؤالات پژوهشی که سعی در پاسخ به آنها وجود دارد این است: استفاده از برنامه های هوشمند تا چه میزان به افزایش مشارکت و در نتیجه بهبود رفاه و توسعه اجتماعی کمک کرده است؟ چقدر می توان از چنین ابزارهایی منحصراً در فرآیند برنامه ریزی استفاده کرد؟

2. نظریه

          ظهور وب 2 و رسانه های اجتماعی در طی سال های گذشته، نحوه ارتباط مردم با یکدیگر را به طور چشمگیری تغییر داده است.(کوبیکک،2010،اسپیت و همکاران،2016، گرینیر و کودو،2017).  این تغییر عمدتا مربوط به عملکرد تکمیلی ارتباطات از طریق فناوریهای جدید است . تأکید می شود که "استفاده از اینترنت سرمایه مشارکتی را افزایش می دهد". در واقع، دسترسی آسان به اطلاعات، توانایی درک بهتر مسائل مربوط به فضا را فراهم می کند (استراتژیا ، 2015) و بنابراین  باعث بلوغ گروه های اجتماعی است. با شکوفایی برنامه ریزی مشارکتی، از طریق ابزارهایی که از برنامه ریزی الکترونیکی و مشارکت الکترونیکی پشتیبانی می کنند ، فرصت های جدیدی کشف می شوند. 

          مشارکت الکترونیکی از زمان توسعه بسیاری از ابزارها بیشتر و بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. سیستم های اطلاعات جغرافیایی مشارکت عمومی ( PPGIS)  فرصت مشارکت الکترونیکی مردم را فراهم می کند، که با استفاده از نقشه ها برای بهبود اطلاعات عمومی و همچنین جمع آوری داده های مکانی، با مشارکت عموم مردم انجام می شود.(کریگ و همکاران2002) . در آن چارچوب، اطلاعات داوطلبانه جغرافیایی ( VGI) ) و جمع سپاری  به نمایش در می آیند. (گودیلد ، 2007) طبق گفته های  گودچیلد(207) ، VGI ، محتوای جغرافیایی فضایی تولید شده توسط کاربر را تعریف می کند که برای برآوردن نیازهای مختلف بشر مانند اداره، تجارت و اقتصاد و همچنین شبکه های اجتماعی تولید می شود. مطابق گفته های گود چیلد و لی(2002) ،  اطلاعات داوطلبانه جغرافیایی (VIG)، از نسخه ای از جمع سپاری تشکیل شده است ، زیرا در اکثر موارد ، شکل داده های مبتنی بر نقطه و خط همراه با توضیحات شفاهی ، عکس ها یا فیلم های کوتاه  است. در برنامه های جمع سپاری، جمعیت جمعی از کاربرانی است که در فرایند حل مسئله شرکت می کنند. طبق گفته ساروسکی(2004) "تحت شرایط مناسب، گروه ها بسیار باهوش هستند و اغلب باهوش تر از باهوش ترین افراد در آن ها".

ABSTRACT

           Through the last decades, the development of technology was rapid. As a result, changes in a series of sectors of human life have been observed. One of these sectors is spatial planning, where new applications contribute towards its skillful application. Especially, in the sector of public participation in urban planning procedure, an urge of motivation of the public is noted in order to participate as an active participant who collects data, creates maps, suggests ideas and, finally, accepts or not a design proposal.

          In that context, this research paper investigates how new technologies contribute in the promotion of community engagement in urban planning. In a parallel manner, this paper attempts to locate the effects that are expected to have technologically advanced applications in participant planning in the local community. In order to examine the above issues, an international literature review occurs and institutional guidelines towards this sector are investigated, in European level. Furthermore, the investigation of case studies is utilized in order to establish a guide of line practices and locate the effects that presented similar policies in societies that implemented them. All the above contribute to an ex-ante evaluation of the application of such practices in Greece, in order to find out how much usefulness will their integration provide to the procedures of spatial planning of the country.

1. Introduction

          Rational planning has been criticized during 1990s and 2000s, with respect to its effectiveness and democratic nature. Its emergence in the 60s and 70s, according to Wassenhoven (2002), “was accompanied with unfortunate claims of comprehensiveness and scientific objectivity” (p.30) Indeed, through this systemic approach of planning, its implementation in strictly predetermined phases and the theoretical acceptance that all these elements that constitute the city must be examined in unison, often mistaken predictions are formulated and therefore the suggested interventions do not reflect the needs of the citizens of each area (Georgala and Krommyda, 2015). According to Allmendinger (2009), the prototype of comprehensive rational planning that prevailed for at least 3 decades after 1950 (Aravantinos, 2007), was soon heavily criticized for two more reasons: (a) the demand of a large quantity of data, which often, were not utilized at the suggestion and (b) the conventional participation of the public (Aravantinos, 2007; Georgala and Krommyda, 2015). The above reasons, in collaboration with a series of economic, social, political and technological reasons (Creighton, 2005), lead to the abandoning of that model and the transition towards the model of strategic planning. The sentence of Hall (1996) is characteristic, caricaturing this issue: “In 1955, the typical newly graduated planner was at the drawing-board, producing a diagram of desired land uses; in 1965, she or he was analyzing computer output of traffic patterns; in 1975, the same person was talking late into the night with community groups, in an attempt to organize against hostile forces in the world outside”.

        The strategic planning did not completely replace rational planning, rather, new practices came to complete the broader vision in reasoning and practice of urban planning. These practices, according to Aravantinos (2007), have a common characteristic that they allow the participation of citizens in planning practice. Indeed, with the passing of the years, urban planning embraces concepts that are mainly man-centered (Pouzoukidou, 2000). Bigger and bigger importance is given to inform the citizens (Krommyda and Stratigea, 2017; Kaukalas et al., 2015; Kassios, 2002; Vlastos, 1998) and their active participation in decision making, which is considered a corner stone of democracy (Von Heland et al., 2015). Thus, the character of modern urban planning is more social than morphological (Prigou, 2016). According to Wilson et al. (2017), reinforcing citizen voice in planning can bring in many advantages in local communities.

          However, even nowadays that an agenda about communicative and collaborative planning theories developed academically for over 30 years (Wilson et al., 2017), it is not easy to achieve high percentage of public participation (Falco and Kleinhans, 2018; Münster et al., 2017; Holman and Rydin, 2012; Kyriakidis, 2012). The factors that support that fact are the strictly determined procedures, where in countries like Greece, are often typical ones (Bakogiannis et al., 2018a) and characterized by immaturity (Bakogiannis et al., 2018b) because of lack in participatory culture (Athanasopoulos and Stratigea, 2015), bureaucracy (Brabham, 2009), the rigid language (Wilson et al., 2017) and loss of public trust in politicians and local authorities (Giering, 2011; Gadou and Qaazi, 2010). Indeed, due to the fact that traditional participation techniques are mainly used in the Greek planning system, like consultations, people and mainly youngsters do not spend their time for participating in such community meetings. According to a survey by the Transportation Research Board, USA (2011 in BRT Planning Guide, n. r.), lack of time for public participation consists of one of the main challenges that planners should face. In most cases, they cannot understand the terminology or the process and there is a strong belief that the amount of the potential influence of the public is quite small; thus they are unwilling to participate in the process. Public cynicism and distrust of the process can arise and building trust within the community is required. And while the nature of procedures consists of an important parameter in order to urge citizens to participate in planning, nevertheless, an obsession in non-digital participation methods - often termed “traditional” (Wilson et al., 2017)- is observed, despite the fact that there are many available modern tools of community engagement (LeDantec et al., 2015). BRT Planning Guide, n. r. 10.3 Challenges to Public Participation [Online] Available at: http s://brtguide.itdp.org/branch/master/guide/public-participation/chall enges-to-public-participation [Retrieved March 9, 2019].

          In this research paper such tools are presented. Special emphasis is given in specific practices that apply in the context of implementing Sustainable Urban Mobility Plans, which demand a high level of participation according to the Directions of the European Union (EU) (Bakogiannis et al., 2018b). Such tools are related to the collection of citizens’ opinions through web-platforms as well as data by using crowdsourcing applications.

         The aim of the specific research is the creation of a guide of good practices about the way smart applications for the promotion of participatory planning process can be applied. This paper deals with suggestions on how public participation could be enhanced towards the implementation of Development Plans and Sustainable Urban Mobility Plans (SUMPs) that consist of challenging planning initiatives. SUMPs, in combination with new Development Plans, aim to address transport related problems in a more sustainable way (Papaioannou et al., 2016) and thus, to improve the quality of life in Greek cities. Research questions that are attempted to be answered are: In what degree the use of smart applications helped the enhancement of participation and therefore the improvement of social prosperity and development? How much satisfaction can be drawn from such tools exclusively in the planning process?

2. Theory

          The rise of Web 2.0 and social media through the last years has significantly transformed the way people communicate with each other (Münster et al., 2017; Spil et al., 2017; Grenier and Kudo, 2016; Stratigea, 2015; Kubicek, 2010). This change concerns mainly the supplementary function of communication through new technologies and, in contrast with what utopians and distopians say, is not characterized solely from positive or negative impacts, respectively (Wellman et al., 2001) (Wellman et al., 2001). emphasized that “internet use increases the participatory capital”. Indeed, the easy access to information gives the capability of better understanding space issues (Stratigea, 2015), and therefore the maturation of social groups. New opportunities are uncovered with the bloom of participatory planning through tools that support e-Planning and e-Participation.

         E-participation is more and more used since many tools have been developed. Public Participation Geographic Information Systems (PPGIS) offer the opportunity of e-participation of the public, by which use of maps for the improvement of public's information as well as the collection of spatial data is done, with the public's contribution (Craig et al., 2002; Papadopoulou and Giaoutzi, 2014; Somarakis and Stratigea, 2015). In that context, Volunteered Geographic Information (VGI) (Goodchild, 2007) and croudsourcing (Surowiecki, 2004) come to the fore. According to Goodchild (2007), VGI defines the user-generated geospatial content that is produced to satisfy different human needs like administration, commerce and economy as well as social networking. VGI consists of a version of crowdsourcing, according to Goodchild and Li (2012), since in most cases, has taken the form of georeferenced point– and line– based data accompanied by short oral descriptions, photographs or video (Coleman et al., 2009). In crowdsourcing applications, the crowd is the collective of users who participate in the problem-solving process. According to Surowiecki (2004), “under the right circumstances, groups are remarkably intelligent, and are often smarter than the smartest people in them”.

چکیده

1. مقدمه

2. نظریه

3. آزمایش

3.1. منطقه مطالعه

3.2. روش تحقیق

3.3. یافته ها

4. نتیجه گیری

منابع

ABSTRACT

1. Introduction

2. Theory

3. Experimental

3.1. Study area

3.2. Methodology

3.3. Results

4. Conclusions

References